H Ιστορία του Hip-Hop

H Ιστορία του Hip-Hop

Δήμητρα Μακρή



Συνεχίζουμε την διαδρομή της Ηip- Hop ιστορίας έχοντας φτάσει στο 1982. Το hip-hop έχει ενωθεί με το 4ο στοιχείο του Breaking το Rap, Graffiti και το djing. Οι συμμορίες έχουν βρεί έναν άλλο τρόπο εκτός από τη βία να ξεσπούν από την καθημερινή απογοήτευση της ζωής τους, στις υποβαθμισμένες συνοικίες: το Breaking Ο χορός λύνει τις διαφορές. Η μουσική γίνεται πιο εκφραστική και με ένταση και όλοι μπορούν να συμμετέχουν είτε σαν ακροατές είτε σαν δημιουργοί.



Aντί να βγάζουν λοιπόν μαχαίρια, πιστόλια ή άλλο όπλο, οι συμμορίες διαλύονται και φτιάχνουν crew χορευτικά και κάνουν "Battles" αναμεταξύ τους. Ο χαμένος στο χορό πρέπει να ομολογήσει την ήττα του δημοσίως στον νικητή και όλα είναι μετά ειρηνικά. Το Breaking, μείωσε αισθητά την βία και έκανε τους νέους να εκτονώνονται στην μουσική δίνοντας εικόνα με χορό, πόζες, φιγούρες, αστεία και αναδεικνύοντας "style". Το ύφος ή "style" παίζει μεγάλο ρόλο στο χώρο της hip- Ηοp κουλτούρας. Καθώς και το Bitting. Απαγορεύεται αυστηρά οι djs να κλέβουν τις lοοp των άλλων dj. Όλοι δουλεύουν και πειραματίζονται με ασυνήθιστα beats και περίπλοκα scratches. Καινούρια μουσική γεννιέται με πολλούς δίσκους. Από βινίλιο του Sinatra έως Latin δίσκους της Βραζιλίας.



Από Ροp μέχρι ινδικούς ρυθμούς. Όλα ανακατεύονται με μια εκπληκτική μαεστρία. Είτε ήταν μουσική, χορός ή και Graffiti ή Ηip hοp, έπαιρνε έμπνευση από παντού. Δεν υπήρχε ρατσισμός ή θρησκεία, χρώμα ή πολιτικές ιδεολογίες (μέχρι τότε) που να βάζουν όρια στις επιδράσεις από διάφορους μουσικούς καλλιτέχνες ζωγράφους, άλλους χώρους.



Όλες οι μουσικές κουλτούρες μέχρι και ελληνικά έπεφταν στα χέρια των djs και έβγαιναν πλήρως ανανεωμένα, ανακαινισμένα, γεμάτα ζωντάνια και πολύ πιο ρυθμικά. Το ίδιο συνέβαινε με τους Β-bοys και τα B-girls Μετανάστες. Στην Αμερική όπως Ρώσοι, Πορτορικανοί, Πολωνέζοι, Γάλλοι, Έλληνες και Αφρικανοί, ανακατεύουν τα πιο εντυπωσιακά βήματα από τους δικούς τους παραδοσιακούς χορούς αλλά όχι μόνο. Μέχρι και πολεμικές τέχνες. Ότι κινήσεις ήταν cοοl ή fresh όπως έλεγαν τότε το 1982 τις συμπεριλάμβαναν - φυσικά τελείως αλλαγμένες και προσαρμοσμένες στο είδος - για να βγεί ένα εντυπωσιακό και τέλειο αποτέλεσμα που δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι θα μπορούσε να γεννηθεί. Μερικά γρήγορα συμπεράσματα μέχρι εδώ. Το Breaking ξεκίνησε και έδωσε έναν πολύ δημιουργικό ρόλο στους djs και αυτοί με την σειρά τους προσάρμοσαν την μουσική στις ανάγκες του b-boying/girl style. Εντάξει μέχρι εδώ; Ωραία! Οι Ράπερς τώρα. Αυτοί τότε το ''75-''78 εμψύχωναν τους Breakers, με τα μικρόφωνα και συμμετείχαν με ρίμες που πραγματικά είχαν κάτι να πουν. Ο cool Herc ο Dj σε κάποιο πάρτυ, σύνδεσε τα μικρόφωνα στο mixer του και άρχισε να λέει διάφορα ανάμεσα από τα τραγούδια κάτι σαν ποιηματάκια και slogan. Αυτό το έκανε για να ανεβάζει τον κόσμο και να έρθει σε άμεση επαφή. Όπως π.χ. από τους B-boys: «Don''t stop the body rock» ή «Party people in the place tο be... say hοοο ye. Say we gonna rock the party», « Ηip -hop don''t stop!» και το κοινό αντιδρούσε θετικά στο κάλεσμα του απαντώντας. Έκανε προθέρμανση με τους καλεσμένους. Έφτιαχνε μια γραμμή επικοινωνίας. Ο Cοοl Herc ήταν από τους πρώτους που το έκανε και μάλιστα είχε και το πρώτο αποτελεσματικό Rap crew τους Hercoloids Βέβαια ύστερα ήρθαν κι άλλοι djs και πρόσθεσαν φράσεις και ρίμες.



Έτσι ξεκίνησαν τα πρώτα βήματα των Ράπερ, οι Μc (Master of Ceremony). Οι πρώτοι Μc ήταν κάτι σαν οι conferancie των και των πάρτυ. Ύστερα έλεγαν κάποιες μικρές ιστορίες ή γεγονότα από την προσωπική τους ζωή με ομοιοκαταληξία στον ρυθμό και το beat των DJs. Το rap γεννιόταν. Μπορούσες να μιλήσεις κατευθείαν στον κόσμο και να έχεις μπροστά σου την αντίδραση του κοινού "τραγουδώντας". Έκανες έναν μονόλογο με ρίμες και το κοινό άκουγε και χορεύοντας ταυτόχρονα. Δεν χρειαζόταν κάποιο ιδιαίτερο φωνητικό χάρισμα αλλά έξυπνος προφορικός λόγος. Μπορούσες να εκφραστείς για τα κοινωνικά προβλήματα, τις αδικίες, τις σχέσεις σου, το χιούμορ, γενικά για τη ζωή σου. Όλοι ένιωθαν την ανάγκη να εκφραστούν και ήθελαν να έχουν πρόσβαση με το MCing. Ούτε Ωδεία ούτε σχολές φωνής. Απλά ένα beat του Dj και ένα μικρόφωνο και κάτι να πεις. Έτσι ήταν τότε το ραπ από το ''79-''85. Το "message" του Grand Master Flesh είναι ένα τέτοιο δείγμα και θεωρείται ο εθνικός ύμνος του hip-hop culture. Όπως και σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του hip-hop έτσι και το MCing έπρεπε να είχε ύφος, στυλ και τις δικές σου ρίμες. Το ίδιο και στο Graffiti το οποίο έβγαζε τον ζωγράφο/καλλιτέχνη από την απομόνωση του ατελιέ-δωματίου και τον έφερνε αντιμέτωπο με την

κοινωνία.

Λίγο πολύ αυτή είναι η ιστορία της Hip-Hop κουλτούρας συμπυκωμένα. Απλά μετά το ''86 οι ράπερς έχασαν τον προσανατολισμό, βγήκε το gangsta rap και άλλα τέτοια είδη και οι hip-hop Ευρωπαίοι το υιοθέτησαν χωρίς καν να το προσαρμόσουν στην κουλτούρα της χώρας τους. Δεν έχουμε Βronx στην Ελλάδα ή στη Γερμανία. Δεν σκοτωνόμαστε για να προστατέψουμε κάποια τετράγωνα. Μετά ήρθαν οι εμπορικοί clown''s στην Αμερική Puff Daddy κι άλλα τέτοια προϊόντα που κινούνται με τη βοήθεια του MTV. Κάτι ανάλογο έχουμε κι εδώ όπως τα Ημισκούμπρια, χρειάζεται να ξεσκεπάσω κι άλλο το θέμα... Για ανθρώπους που δεν έχουν ταυτότητα υπάρχει πάντα η ένωση της μάζας, η μόδα. Κουτοπόνηροι άνθρωποι κυνηγάνε τέτοιους για να πουλήσουν τα προϊόντα έχοντας κλέψει από καλλιτέχνες του δρόμου : graffiti, μουσική και χορό.



Στο Graffiti τώρα, η Ελλάδα προσπαθεί αλλά τα crew εδώ είναι "ληστές" ότι έχουν δει απ'' έξω το κοπιάρουν αναιδέστατα. Bitters! Έχουμε ταλέντα αλλά αυτά χάνονται στα χαζά που ντύνονται με φαρδιά παντελόνια home boy που τους πασάρουν τα περιοδικά και στην λάθος εντύπωση για το Hip hop. Το Breaking; Τα ίδια πολλές φορές έρχονται στην σχολή μου στην Αθήνα τύποι από διάφορα μέρη της Ελλάδας, Καβάλα, θεσ/νίκη, Βόλο κ.λ.π. και μπαίνουν μέσα χωρίς καν να σε χαιρετήσουν...Έχουν μια στάση «Νεάταρνταλ» τελείως ακοινώνητα όντα. Νομίζουν ότι είναι σε ταινία αμερικάνικη. Το παίζουν σκληροί κι αμίλητοι. Δεν σου λένε μπράβο εάν κάνεις κάτι καλό, απλά κατσουφιάζουν και κάνουν ότι δεν ενθουσιάστηκαν. Συνήθως απαιτώ όταν έρθεις στην σχολή μου σεβασμό και να μπορείς να προφέρεις με τα χείλια σου ένα «Καλημέρα» ή «Καλησπέρα» για να μην νομίζεις ότι θα υποτιμηθείς εάν χαιρετήσεις κάποιον που γνωρίζει πιο πολλά από σένα. Μέχρι στιγμής εκτός τους μαθητές του B-boying/girl που έχω, ένα δυο παιδιά έδειξαν χαρακτήρα. Ένας από αυτούς είναι ο Matsu (Freakstyle). Δεν με ενδιαφέρει εάν κάνει 30 στροφές στο κεφάλι ή 200 flear. Με ενδιαφέρει η στάση του σαν άνθρωπος και Bboy. Οι πιο πολλοί στην Ελλάδα είναι τσάμπα μάγκες. Είσαι τόσο καλός; Όρμα στο ring, αλλά πρόσεχε, κάνε κάτι δικό σου! Από την ώρα που οι κινήσεις σου είναι όλες ξένες, κλείσε το στόμα σου και κράτα τον εγωισμό σου στο κεφάλι σου. Ο καλός Bboy φαίνεται από την συμπεριφορά του και όχι από τις κωλοτούμπες και τις capuera στάσεις. Nintendo breakers τους αποκαλούν αυτούς που μαϊμουδίζουν με τούμπες και φευδοεντυπωσιακές στάσεις. Χορεύεις για σένα και μετά για το κοινό. Στυλ και ύφος! Αλλιώς είσαι μια απομίμηση στηριγμένη σε πλαστή αυτοπεποίθηση.



Δεκαέξι χρόνια παλεύω για αυτό το είδος του χορού αλλά και την κουλτούρα του. Δεν γεννήθηκα εχθές λοιπόν! Ούτε «έγλειφα» μαζί με το crew μου (τους Throw Down) τους tοp χορευτές για να μας δεχτούν. Δουλέψαμε σκληρά, γι''αυτό και το λέω στα ίσα: Hip hop είναι να διαθέτεις χαρακτήρα και ήθος. Μετά φόρα ότι θες από φαρδιά μέχρι κολλητά. Χόρεψε και στο videoclip της Ίνας αλλά να πιστεύεις στον εαυτό σου και να τολμάς να λες ότι έχεις πολλά να μάθεις ακόμη. Ράπερ, graffiti writer, Dj και breaker δεν γίνεσαι σε 3-6 μήνες αλλά σε πολλά χρόνια. Μακάρι να καταλάβουν μερικοί από εσάς αυτό που γράφω και πράττω έτσι για να μπορέσουμε κάποτε να βγούμε έξω από τα σύνορα και να αποδείξουμε ότι έχουμε και εμείς κάτι να δώσουμε σε μια κουλτούρα που δέχεται το διαφορετικό χωρίς φυλετικές διακρίσεις.



http://www.hiphop.gr/page/76

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ HIP-HOP



To Hip-Hop το έχουμε σίγουρα ακούσει όλοι μας (μιας και τον τελευταίο καιρό είναι πολύ της μόδας).Είναι το είδος μουσικής που χαρακτηρίζεται κυρίως για τον επαναστατικό και ενάντια στο κατεστημένο στίχο του και για τους περίεργους ρυθμούς πάνω στους οποίους είναι γραμμένοι αυτοί οι στίχοι. Σε πολλές περιπτώσεις όμως έχει συνδεθεί με τη βία, τα ναρκωτικά, τις ημίγυμνες παρουσίες των video-clips, στοιχεία που μόνο τα τελευταία χρόνια μπήκαν στο χώρο του Hip-Hop. Αυτή είναι η ευρεία αντίληψη. Για τους μυημένους του είδους το Hip-Hop είανι τρόπος ζωής..τα στοιχεία που το απαρτίζουν είναι 4, το τραγούδι, το dj-ing, το graffiti και το breakdance.



Υπάρχουν απόψεις που τα θέλουν περισσότερα όπως ενδεικτικα η slung γλώσσα και άλλα,η επικρατέστερη άποψη όμως είναι των 4.



To Hip-Hop ξεκίνησε στα αμερικάνικα clubs όταν κατα τη διάρκεια του διαλείματος των DJs ή κατα την ώρα που άλλαζαν τα CDs στα μηχανήματατά τους κάποιοι( που πληρώνονταν από το μαγαζί) απάγγελαν στίχους με μοναδικά στοιχεία τους το το ρυθμό και την ομοιοκαταληξία, απασχολόντας έτσι τον κόσμο εν αναμονή του DJ και πάντα χωρίς μουσική. Αυτό ονομάστηκε rap. Ήταν η αρχή. Σιγά σιγα και καθώς οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών έβλεπαν ότι οι rapers, έτσι ονομάζονταν αυτοί που έκαναν rap, είχαν απήχηση βοήθησαν στην ανάπτυξη αυτής της καινούργιας μουσικής (που ακόμα δεν είχε DJ όταν απαγγέλονταν οι στίχοι). Έτσι η rap μουσική εγκαθιδρίθηκε. Οι όροι όμως Hip-Hop μουσική και rap μουσική δεν είναι οι ίδιοι. Το hip-hop συμπεριλαμβάνει και ένα άλλο στοιχείο, το DJ-ing δηλαδή την εισαγωγή ενός ρυθμού η μουσικού κομματιού πάνω/με βάση το οποίο γινόταν το rap και κατέληξε αναπόσπαστο κομμάτι του. Αυτοί που τραγουδούσαν τους στίχους ονομάστηκαν MCs και συνήθως μιλούσαν στα τραγούδια τους για ημί-αυτοβιογραφικές ιστορίες. Κατακρίθηκε από τους λευκούς, μέχρι τότε γινόταν σχεδόν αποκλειστικά από μαύρους, γιατί οι στίχοι μιλούσαν για βία, ναρκωτικά κλπ, στην ουσία όμως μιλούσαν για την καθημερινότητα των μαύρων στις υποανάπτυκτες περιοχές που ζούσαν. Σιγά σιγά έγινε ένας τρόπος έκφρασης και εκδήλωσης της άρνησής τους προς την κοινωνία. Στις δεκαετίες που ακολούθισαν το Hip-Hop αναπτίσσεται( παράλληλα με τον στίχο του που τώρα πια δεν μιλάει μόνο για βία και ναρκωτικά). Νέα ήδη ξεφιτρώνουν όπως είναι nu-metal( δηλαδή η ανάμειξη Hip-Hop και metal) το RnB( που συνεχίζει τους στίχους για γυναίκες, λεφτά κλπ πράγματα που δίνουν μια εντύπωση για το Hip-Hop τελείως διαφορετική από την πραγματική του και το οποίο, RnB, στηρίζεται από μεγάλες πολυεθνικές κια γύρω του παίζονται πολλά δισεκατομμύρια και το λεγόμενο "gangsta-rap" (δεν υπάρχει ακριβής ονομασία) το οποίο μιλάει για μαύρους, κοσμήματα, μενταγιόν, λεφτά, όπλα, ναρκωτικά αλλά παρ' όλ' αυτά παραμένει κατά πολύ καλύτερο από το RnB γιατί είναι κάτι αυθεντικό, είναι βγαλμένο από τη ζωή και τα γκέτο των μαύρων μεταναστών και προβάλλει όλες τις ελλείψεις που είχαν οι μαύροι τόσα χρόνια. Παραμένει τέλος καλύτερο από το RnB γιατί είναι αληθινό ενώ το RnB είναι ένα κατασκευασμένο προιόν, φτιαγμένο για να πουληθεί, όχι για να διαμαρτυρυθεί, που είναι και ο πραγματικός στόχος του Hip-Hop.



Παράλληλα με αυτές τις αλλαγές, το HipHop έχει περάσει τον ατλαντικό και έχει διαδοθεί σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο συμβάλλοντας και αυτές με τη σειρά τους στη αλλαγή του. σήμερα θεωρείται το δεύτερο πιο δημοφιλές είδος μουσικής στις Η.Π.Α. και κατέχει τις πρώτες θέσεις σε όλο το κόσμο. Τα πιο δημοφιλή σήμερα είναι το Αμερικάνικο, Γαλλικό, Γερμανικό, Ρωσικό και Βουλγάρικο Hip-Hop έχοντας εκτομμύρια θαυμαστές ανά τον κόσμο.





Το Hip-Hop στη χώρα μας άρχισε να αναπτύσσεται γύρω στο '90 (σαν δισκογραφία, αφου είχε έρθει και ακουστεί πολύ πιο πριν). ο πρώτος ελληνικός Hip-Hop δίσκος "η διαμαρτυρία" του BD Foxmoor και ο δεύτερος "σκληροί καιροί" των FF.C φτιάχτηκαν από χρήματα των ίδιων αφού οι εταιρείες τότε είχαν κλειστές πόρτες σε όσους έκαναν Hip-Hop (στην συγκεκριμένη φάση υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που είναι και δύσκολο και χρονοβόρο να αναφερθούν,οι φανατικοί του είδους μάλλον τις χέρουν ήδη..) αργότερα θα ανοίξουν και θα αντιληφθούν την χρησιμότητα αυτού του είδους μουσικής, από όλες τις απόψεις. Οι 2 πρώτοι αυτοί δίσκοι που πουλήθηκαν τότε από χέρι σε χέρι αξίζουν σήμερα( οι αυθεντικές εκδόσεις τους) στην μαύρη αγορά μέχρι και 600 ευρώ. Έπειτα επήλθε και ο χωρισμός της ελληνικής Hip-Hop σκηνής σε Hip-Hop kai Low Bap.



Γενικά το Hip-Hop, ένα είδος μουσικής, και τρόπυ ζωής που απορίφθηκε στην αρχή από τους λευκούς λόγω των στίχων του και των εκφραστών του έγινε αποδεκτό παγκοσμίως και ένα από τα δημοφιλέστερα είδη μουσικής. Εκατομμύρια λευκοί το έχουν ήδη αποδεχτεί ως επανασταση. ας κάνουμε και εμείς το ίδιο. ξεκίνησε σαν ένας τρόπος επανάστασης και εναντίωσης στο κατεστημένο, την φτώχεια και τον καπιταλισμό και παρά τις αλλοιώσεις που κάποιοι προσπάθησαν να επιβάλλουν διατηρήθηκε, αν όχι αναλοίοτο, πολύ καλά στις αξίες του. Ας συνεχίσει έτσι..



http://ake.informe.com/h-a-a-a-hip-hop-dt44.html





ΙΣΤΟΡΙΑ HIP HOP... (6/27/2006)

O clive campbell stis αρχές της δεκαετίας του 70 υπο το ψευδώνυμο kool herc, ηταν αυτός που άλλαξε ριζικά το ρόλο του dj δημιουργώντας ενα νέο σύστημα το οποίο θα ακολουθούσαν πολλοί μελλοντικοί djs. Κομμάτια όπως “Get ready” (Rare Earth), “Maggie” (Redbone), “I am a Man” (Chicago) και η έκδοση του “Get it up Turn in lose” σπάγανε τα τύμπανα των νέων που χόρευαν στο ρυθμό. Εκείνες οι βραδιές στο Bronx ανέδειξαν μόνο τους πρώτους ενός “είδους” χορευτών που αργότερα θα ονομάζονταν “b-boys”. Ενα όνομα επιλεγμένο απο τον ίδιο τον Kool Herc... Αυτός που δημιούργησε και έσπρωχνε τη φάση... Ο Kool Herc κυκλοφορούσε μαζί με εναν άλλο Dj… Gregory Disco Wiz. Ο τελευταίος ήταν αυτός που έπεισε τον Clive να παίξει κομμάτια όπως το “Mexican”. Κομμάτια παράξενα και σχεδόν άγνωστα στο κοινό όπως αυτά, συνδυασμένα με πιο γνωστά κομμάτια, δειξανε την πορεία για αυτό που μετέπειτα θα ονομαζόταν HIP HOP... Ο κόσμος στα parties ξεσηκωνόνταν κάθε φορά και περισσότερο κάθε φορά που η ατμόσφαιρα άλλαζε με την αλλαγή του δίσκου και ήταν πλέον εμφανές οτι ηταν η κορφύφωση μιας μουσικής βάσης (breakbeat) η αιτία του ξεσηκωμού όσων χορεύανε στην πίστα. Χάρη σε εναν δίσκο τελείως άγνωστο εκείνη την εποχή, “Apache” (Incredibile Bongo Band), η μουσική άλλαξε για πάντα στα parties. Ο Kool herc προμηθεύτηκε μια δεύτερη κόπια του δίσκου και κάθε φορά που έμπαινε το break αντί να αλλάξει κομμάτι, το επιμύκηνε με τον δεύτερο δίσκο. ΙΣΤΟΡΙΑ! Κανείς πριν απο αυτόν δεν είχε κανει κάτι παρόμοιο... Ηταν πλέον ξεκάθαρο οτι εκεινες τις στιγμές γεννήθηκε αυτό που σημερα ολοι εμεις αγαπάμε και ονομάζουμε HIP HOP! Έθεσε και τις βάσεις για την μουσική του σήμερα. Το hip hop και η μοντέρνα μουσική δεν ειναι άλλο παρά μια εξέλιξη αυτού που δημιούργησε ο kool herc...Ενας συνεχής ρυθμός, ενα loop, ενα back to back...



Γεννώντας το όνομα “bboy” ο Herc έδωσε μια ταυτότητα σε μια ομάδα ατόμων τους οποίους ακόμα σήμερα ονομάζουμε bboys η και breakers. Αγόρια και κορίτσια που πηγαίνανε στα parties και χορεύανε. Ανάμεσα στα bboys εκείνη την εποχή υπήρχαν ονόματα οπως Phase2, Trixie, Timbo rock, Amazing, El Dorado, James Bond (hahahaha) αλλα ο καλύτερος ήταν ο Sa Sa, για τον οποίο ο ίδιος ο Kool herc ζητούσε να ανοίξουν χώρο για να χορέψει κάθε φορά που parties. Εκείνη την εποχή υπήρχαν και οι nigga twins που ενσωματώσανε στο break κινήσεις απο kung fu. Ειναι οι “παππούδες” των κινήσεων on the floor. Κοινώς, έθεσαν τα foundations...



http://nokid.blogspot.com/2006/06/hip-hop.html



Ιστορικά στοιχεία της ελληνικής Hip-Hop σκηνής Part 2

Δημοσιεύθηκε από episkiasis στο 12 Ιουνίου, 2008



To 1995 και αφού πια το Hip-Hop έκανε τα πρώτα του βήματα σε ανεξάρτητες παραγωγές, ο B.D. Foxmoor έκανε το πρώτο βήμα για την είσοδο των HipHop συγκροτημάτων σε πολυεθνική δισκογραφία, υπογράφοντας στη Warner. Επίσης εκείνη την περίοδο προσχώρησε στο γκρουπ και ο X-Ray και κυκλοφόρησαν “Το Μεγάλο Κόλπο” την ίδια χρονιά. Στο δίσκο αυτό έκανε για πρώτη την εμφάνιση του το Low Bap, μια εμπνευση του B.D. Foxmoor που διαφοροποιούσε τη θέση από όλους τους υπόλοιπους hiphopers, διαβλέποντας τότε μια διαφανομένη παρακμή στο είδος και πιστευοντας ότι με αυτό τον τρόπο, θα το τελειώσει αυτός όπως νομίζει καλύτερα. Την πρώτη εμφάνιση τους κάνουν εκείνη τη χρονιά μεσω δισκογρφικής και οι Going Through με το δίσκο “Αναζήτηση“

Τα σπουδαία όμως έρχονται την επόμενη χρονιά το 1996, καθώς πολλές νέες και πολλά υποσχόμενες μπάντες εμφανίζονται στο προσκήνιο και μάλιστα με έτοιμη δισκογραφική δουλειά. Οι Τerror-X-Crew αποτελούμενοι από τους Αρτέμη, Ευθύμη και Dj-Alx αποτελούν ό,τι πιο extreme υπήρξε ποτέ στη σκηνή με επαναστατικούς και αναρχικούς στίχους να ξεσηκώνουν τότε τα πλήθη και να αποκτούν πολύ γρήγορα ένα ιδιαίτερα ευρύ κοινό, αμέσως μετά την κυκλοφορία του πρώτου ομότιτλου EP τους.Επίσης τα γνωστά σε όλους Ημισκούμπρια πιάνουν το ακριβώς αντίθετο άκρο με ένα τελειώς χιομουριστικό επίπεδο στους στίχους τους και κυκλοφορούν και αυτοί το πρώτο τους LP με τον τίτλο “30 χρόνια επιτυχίες“. Τέλος και οι Active Member με φόρα από το 1995 κυκλοφορούν την 3η δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο “Από τον τόπο της Φυγής”.

Την επόμενη χρονιά, το 1997, ήταν η σειρά των FF.C. να μπούνε στο χορό κυκλοφορώντας το “Σε άλλη διάσταση“, έναν δίσκο που άφησε εποχή. Επίσης οι Goin’ Through κυκλοφορούν το “Μικροί Θεοί“, έναν αρκετά πετυχημενο δίσκο, που είχε όμως κατά τον υπογράφων πολλά στοιχεία από το Low Bap των Active Member, χωρίς αυτό να μειώνει καθόλου την προσπάθεια. Μέσω της Freestyle Productions, εμφανίζονται και οι Βαβυλώνα με το “Αρχή Επί Τέλους” ως η δευτερη Low Bap μπάντα ever, επιλέγοντας και αυτοί το χιούμορ στο στίχος τους, αλλά και τον B.D. Foxmoor στο… παρακήνιο!Ακόμη κυκλοφορούν το δευτερο δίσκο τους αυτή τη φορά οι Terror-X-Crew με τίτλο “Η “Πόλις Εάλω” και τα Ημισκούμρια με τίτλο “Ο Δίσκος που διαφημίζεται”. Τέλος πρώτη δισκογραφική εμφάνιση και για τους Ζωντανούς Νεκρούς με τον ιδιαίτερα πρωτότυπο και σκληρό δίσκο τον “Πρώτο Τόμο“.

Η επόμενη χρονιά, το 1998, είναι η χρονιά που θα σηματοδοτήσει τις μεγαλύτερες αλλαγές στη σκηνή και θα έχουμε ουσιαστικά τη δημιουργία των πρώτων κλικών. Οι Active Member μετά από ένα χρόνο ανομβρίας κυκλοφορούν το “Μύθοι του Βάλτου“, έναν δίσκο που ό,τι και να πουμε γι’ αυτόν είναι απλά λίγο από όποια σκοπιά και να το δεις, από όπου κι αν θεωρείς ότι ανήκεις. Το Low Bap φτάνει στο απόγειο του, με κομμάτια που δεν μπορείς ευκολα να ξεχωρίσεις κάποιο ως καλύτερο από το άλλο, λίγο όμως πριν την απόλυτη κατρακύλα! Οι FF.C. συνεχίζουν με τον ίδιο δυναμισμό και αυτή τη χρονιά με την “Απειλή” με αξιοζήλευτα κομμάτια, ιδιαίτερο στυλ όπως πάντα και καθαρούς στίχους.Οι Goin’ Through κυκλοφορούν και αυτοί το δευτερο LP τους, μαζί με τους μετέπειτα συνεργάτες τους σχεδόν, τους Ν.Ε.Β.Μ.Α. που ως μέλη της freestyle αυτοί τότε κυκλοφορούν το “Μακρυά από τη Γιορτή” και αποχωρούν από το Low Bap. Και ακόμη κάτι πρωτότυπο για το τελος αυτης της περιόδου, κυκλοφορεί το “Άλλο ένα ψέμα” από τη Sadahzinia, την πρώτη γυναίκα που βγαίζει LP στην Ελλάδα, μέλος των Active Member, μετεπειτα σύντροφος του B.D. Foxmoor, μέσω της Freestyle Productions. Τέλος εμφανίζονται δύο πολύ δυναμικές μπάντες της εποχής, αλλά που δεν είχαν ανάλογη συνέχεια, οι Razastarr και οι Παρεμβολές με τις κυκλοφορίες των πρώτων τους δίσκων να γίνονται την επόμενη χρονιά.

Έγραψα στην αρχή ότι το 1998 ήταν η χρονιά των μεγάλων αλλαγών. Ουσιαστικά η Freestyle Productions με μπροστάρη τον B.D. Foxmoor και προβάροντας μοναχά το είδος του, το Low Bap, αποτελεί την πρώτη κλίκα και μια, με μια τουλάχιστον πρώτη ματιά, “περίεργη κάστα”. Και όπως κάθε δράση φέρνει αντίδραση, οι FF.C. από την άλλη μαζί με τους Razastarr, τις Παρεμβολές και τους ΝΕΒΜΑ που αποχώρησαν απο τη Freestyle, δημιουργούν την DustHeadz Click και ένα πιο καθαρό hiphop από μουσικής , στιχουργικής και παρουσιαστικής άποψης, κάτι δηλαδή που ταιριάζει λίγο περισσότερο στο αμερικάνικο είδος.Από την άλλη έχουμε τους Terror-X-Crew, ίσως μαζί με τους Ζωντανούς Νεκρούς να εκπροσωπούν ό,τι πιο σκληροπυρηνικό είχε να παρουσιάσει τότε η σκηνή. Επίσης τα Ημισκούμρια σε έναν πάντα μοναχικό και ιδιαίτερο στυλ, χωρίς να προσπαθήσουν ποτέ να εισχωρήσουν σε κάποια μεριά. Τέλος οι Goin’ Through, πριν αποφασίσει ο ιδρυτής τους Ni.Vo. να ασχοληθεί με την προώθηση του R’n'B στην Ελλάδα δεν κατάφεραν τίποτα το ιδιαίτερο από το να είναι τελευταίοι μεταξύ των τελευταίων σε κοινό και δύναμη, όσο σκληρό κι αν είναι αυτό και γι’αυτό ύπήρξε αυτή η μεταστροφή στις δημιουργίες.

Αυτή η καταχώριση έγινε στις 12 Ιουνίου, 2008

http://episkiasis.wordpress.com/2008/06/12/%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%b9%cf%87%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-hip-hop-%cf%83%ce%ba%ce%b7-2/















Hip-Hop

Με λίγα λόγια:

O χορός Hip-Hop είναι κυρίως χορός που χορεύεται στο δρόμο και στα clubs.

Μπορεί να αποτελέσει επίδειξη δύναμης χωρίς τη χρήση βίας ανάμεσα στις ομάδες νέων.

Πολλά μουσικά βιντεοκλίπς βασίζονται σε χορευτικές φιγούρες hip-hop.

Μερικά είδη του είναι τα krumping, crip walk, snap dance, harlem shake, clown walk, gangsta walking και άλλα.

Ιστορικά στοιχεία:

Το Hip-Hop ξεκίνησε τη δεκαετία του '70 από τη Νέα Υόρκη, ως μουσικό είδος αλλά και ως κουλτούρα.

Η κουλτούρα του Hip-Hop περιλαμβάνει το χορό του Breakdance, γκράφιτι, μουσική ραπ και το ντύσιμο hip-hop.





Φιγούρες που ξεχωρίζουν:

Σήμερα, διδάσκεται το hip-hop σε σχολές χορού. Απ' τη στιγμή, όμως, που είναι μια τόσο ευρεία έννοια, ο δάσκαλος χορού έχει τη δυνατότητα να προσμείξει διάφορα στιλ χορού, ακόμα και jazz.

Βασίζεται περισσότερο στον αυτοσχεδιασμό κι όχι τόσο σε αυστηρή χορογραφία με συγκεκριμένα βήματα.



http://www.dancenews.gr/dancepedia/da0100015.html





Ιστορία και πληροοφορίες για το Hip-Hop

________________________________________

Κάθε χορός έχει τα δικά του βήματα, την δική του προέλευση, την δική του ιστορία. Ελάτε λοιπόν να εμπλουτίσουμε αυτήν την ιστορία προσθέτοντας νέα στοιχεία.
Εδώ δεν κάνουμε λογοκρισία' όλες οι γνώμες θα καταγραφούν γιατί μέσα στην ιστορία του κάθε χορού, συμπεριλαμβάνονται και οι διάφορες εκδοχές, οι φήμες, και οι αναπόδεικτες παραδόσεις. Το θέμα αυτό δημιουργήθηκε για να αποδείξει και να αναδείξει τον πλούτο του χορού (ακόμα και μέσα από ανακρίβειες, μύθους και παρερμηνίες)



Ξεκινώ, παραθέτοντας πληροφορίες για το Hip-Hop από το dancepedia.



Με λίγα λόγια:

O χορός Hip-Hop είναι κυρίως χορός που χορεύεται στο δρόμο και στα clubs.

Μπορεί να αποτελέσει επίδειξη δύναμης χωρίς τη χρήση βίας ανάμεσα στις ομάδες νέων.

Πολλά μουσικά βιντεοκλίπς βασίζονται σε χορευτικές φιγούρες hip-hop.

Μερικά είδη του είναι τα krumping, crip walk, snap dance, harlem shake, clown walk, gangsta walking και άλλα.



Ιστορικά στοιχεία:

Το Hip-Hop ξεκίνησε τη δεκαετία του '70 από τη Νέα Υόρκη, ως μουσικό είδος αλλά και ως κουλτούρα.

Η κουλτούρα του Hip-Hop περιλαμβάνει το χορό του Breakdance, γκράφιτι, μουσική ραπ και το ντύσιμο hip-hop.



Φιγούρες που ξεχωρίζουν:

Σήμερα, διδάσκεται το hip-hop σε σχολές χορού. Απ' τη στιγμή, όμως, που είναι μια τόσο ευρεία έννοια, ο δάσκαλος χορού έχει τη δυνατότητα να προσμείξει διάφορα στιλ χορού, ακόμα και jazz.

Βασίζεται περισσότερο στον αυτοσχεδιασμό κι όχι τόσο σε αυστηρή χορογραφία με συγκεκριμένα βήματα.



http://www.dancenews.gr/forum/showthread.php?t=74





-Presentation από την ομιλία του Γιάννη Ανδρουτσόπουλου: http://www.hiphop.gr/files/16-12-2004_Rap_stin_Ellada.pdf

Εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο

To hip-hop την Πέμπτη ήταν καλεσμένο σε έναν χώρο που πολλοί τον θεωρούν απόμακρο ή ότι δεν θα μπορούσε να μπει εκεί για λόγους ιδεολογικούς. Το hip-hop μπήκε την Πέμπτη στο Πανεπιστήμιο, το οποίο του άνοιξε τις πόρτες των αμφιθέατρων και του αφιέρωσε μια διάλεξη σχετικά με το ραπ και το γλωσσικό του background.



Ο κ.Γιάννης Ανδρουτσόπουλος ήταν ο καθηγητής που οργάνωσε την συγκέντρωση και έκανε την εισαγωγική παρουσίαση. Τα δεδομένα που μας παρουσίασε ήταν καλά δομημένα, φάνηκε αρκετά ενημερωμένος (αν και λίγο πεπερασμένα αυτά που μας είπε) και έκανε αναφορές σε στίχους σχεδόν όλων των συγκροτημάτων: από Ημισκούμπρια μέχρι Βαβυλώνα.



Στην αρχή περίπου της ομιλίας, ο B.D. Foxmoor και μερικά άλλα άτομα δημιούργησαν ένα άσχημο επισόδειο στην αίθουσα αρχίζοντας να εκστομίζουν βρισιές. Ο καθηγητής τους δεν έχασε την ψυχραιμία του, τον προσκάλεσε σε διάλογο, αλλά ο B.D. αρνήθηκε και έφυγε. Το hiphop.gr δεν θα ήθελε να σχολιάσει τα γεγονότα αυτά, απλώς τα παρουσιάζουμε όπως έγιναν και αφήνουμε στον αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματα του.



Μετά το διάλλειμα, ακολούθησε ζωντανός διάλογος μεταξύ των καλεσμένων MCs και του κοινού. Οι MCs ήταν: Τάκη Τσάν (ΖΝ), Αιρετικός (Deadlock), Στάθης (Less Gimmix). Μαζί τους ήταν ο δημοσιογράφος της "Καθημερινής" κ.Γιάννης Κολοβός. Οι ερωτήσεις του κοινού έγιναν ομαλά, και όσοι παρευρέθηκαν έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τη συζήτηση. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι κάθε φορά που τελείωνε κάποιος την απάντησή του, ακουλουθούσε χειροκρότημα.



Το hiphop.gr παραβρέθηκε στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Αθηνών και δημοσιεύει videos από μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα των απαντήσεων των MCs στις ερωτήσεις του κοινού. Ευχή μας είναι να επαναληφθούν τέτοιες θετικές ενέργειες που προωθούν το hip-hop και στηρίζουν τον γόνιμο και επικοδομητικό διάλογο.



























http://www.hiphop.gr/page/788



New Magazine in Town!

Σας παρουσιάζουμε σε αποκλειστικότητα, το πρώτο ελληνικό HIP-HOP περιοδικό!

Και το όνομα αυτού...Hood.

Κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες σε όλα τα κεντρικά δισκοπωλεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, στα περισσότερα μαγαζιά streetwear ρουχισμού, στα μαγαζιά που θα παίζουν hip-hop live/events και όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε.

Ο λόγος; Είναι δωρεάν! Κάθε πότε; Κάθε 2 μήνες!

Όπως μπορείτε να δείτε και από τα πρώτα δείγματα των άρθρων, το Hood θα φιλοξενεί στις σελίδες του το ελληνικό και το ξένο hip-hop. Το mainstream και το underground. 28 σελίδες γεμάτες μουσική hip-hop και κουλτούρα hip-hop. Το Hood έχει στόχο να βοηθήσει την ελληνική σκηνή και να την στηρίξει, προσφέροντας αυτό που τόσα χρόνια έλειπε: ένα ενημερωτικό έντυπο που θα φτάνει στα χέρια των ραπάδων και μάλιστα δωρεάν.

Αρχικά θα κυκλοφορήσει μόνο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά υπάρχει πλάνο να γίνεται διανομή και σε άλλες μεγάλες πόλεις της επαρχίας όπως Λάρισσα, Καβάλα, Πάτρα, Ηράκλειο και όπου αλλού υπάρχουν ισχυροί πυρήνες hip-hop που έχουν ανάγκη αυτό το έντυπο.



Το Hood είναι ήδη στην τελική ευθεία πριν την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους. Η εβδομάδα που διανύουμε θα είναι διαθέσιμο σε όλα τα γνωστά-κεντρικά σημεία διανομής fanzines. Δε θα δυσκολευτείτε να το βρείτε, αφού θα κυκλοφορήσει σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων. Το ελληνικό hip-hop κοινό περίμενε πολύ καιρό μια τέτοια κίνηση και είναι φυσικό να υπάρχει ένας ενθουσιασμός από όλες τις πλευρές!



Εκδότης του περιοδικού είναι ο Χρήστος Τερζίδης, γνωστός και από την συγγραφή του πρόσφατου βιβλίου "Το Hip-Hop δε σταματά" (Εκδόσεις Οξύ).

























































(Σταμάτησε να εκδίδεται)



http://www.hiphop.gr/page/489







Το Hip-Hop δεν σταματά

Hip-Hop Don't Stop: Βιβλίο με αναλυτική ιστορία του hip-hop στην Ελλάδα από τον Χρήστο Τερζίδη: http://www.hiphop.gr/page/389 (Εκδόσεις ΟΞΥ)



ΕΙΣΑΓΩΓΗ



Η ιστορία του Ελληνικού hip-hop μέσα από τα λόγια των πρωταγωνιστών της, γραμμένη σαν παραμύθι! Οι Active Member, τα Ημισκούμπρια, οι TXC, οι FFC και οι Goin Through, μας περιγράφουν τα συναισθήματα από την πρώτη επαφή τους με το hip-hop, τις προσπάθειες και αγωνίες τους, τις απορρίψεις και πολλές φορές τον χλευασμό και, τέλος, την αποδοχή και αναγνώριση από το σύνολο της μουσικής βιομηχανίας. Εκφράζουν επίσης προβληματισμό για το μέλλον μιας κουλτούρας "απαραίτητης" για ένα υγιές κομμάτι της νεολαίας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

 Τι σε ώθησε να γράψεις αυτό το βιβλίο;

Ματαιοδοξία! Με τη σκηνή είχα τις πρώτες μου επαφές από το '96 όταν διοργάνωνα τις πρώτες μου hip-hop συναυλίες. Χωρίς να είμαι μέρος της hip-hop νοοτροπίας, η σκηνή μου κέντρισε το ενδιαφέρον γιατί είχε να επιδείξει ένα συνολικό lifestyle, δεν ήταν μόνο η μουσική. Επίσης ήμουν fan των περισσοτέρων ελληνικών συγκροτημάτων και με την πάροδο του χρόνο συνεργάστηκα σχεδόν με όλα τα groups. Έκανα τα hip-hop feasts στην Θεσσαλονίκη που ήταν μεγάλα events και αρκετά πρωτοποριακά θα έλεγα για την εποχή τους. Ένας άλλος λόγος ήταν επειδή είχα σταματήσει να γράφω στο περιοδικό μου, το InRock, εδώ και καιρό, οπότε είχα ανάγκη να στραφώ κάπου αλλού. Το είδα και λίγο εμπορικά είναι αλήθεια γιατί το hip-hop κοινό στηρίζει γενικά τέτοιες προσπάθειες. Ήθελα να δημιουργήσω κάτι αξιόλογο, αντικειμενικό και με διαχρονική αξία.

"Οι πρώτες συναυλίες στο ΑΝ Club βοήθησαν πάρα πολύ. Το γεμίζαμε κάθε 2 βδομάδες, τις περίμεναν πολλοί πιτσιρικάδες. Κατέβαιναν ομάδες-ομάδες, γέμιζαν βαγόνια από τα βόρεια προάστια, έκαναν graffiti καθ' οδόν και έρχονταν στις συναυλίες."



Αρτέμης - Terror-X-Crew


 Πόσο καιρό σου πήρε για να το ολοκληρώσεις;

Το βιβλίο γράφτηκε μέσα σε 5-6 μήνες περίπου, αν και δεν μπορώ να εντοπίσω ακριβώς το χρονικό πλαίσιο διότι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, αναγκαζόμουν να το αφήνω για παράδειγμα και για μια ολόκληρη βδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι δούλεψα σκληρά και αφιέρωσα πολλές ώρες για να το ολοκληρώσω. Ξεκίνησα τον Μάιο του 2002 και ολοκληρώθηκε στα τέλη της ίδιας χρονιάς.

 Είχα την εντύπωση ότι ήταν πιο παλιό.

Όχι, τι σου έδωσε αυτή την εντύπωση;

 Αν γράφτηκε στα μέσα του 2002, γιατί περιορίστηκες στην αναφορά μόνο 5 συγκροτημάτων (TXC, FFC, Goin Through, Ημισκούμπρια, Active Member);

Αυτή είναι μια ερώτηση που μου την έκαναν πολλοί άνθρωποι που διάβασαν το βιβλίο. Δεν ήθελα να κάνω μια εγκυκλοπαιδική καταγραφή της ελληνικής hip-hop σκηνής. Ήθελα να φτιάξω ένα "παραμύθι". Να το πάρει ένας πιτσιρικάς που έχει είδωλα ένα τουλάχιστον απ' αυτά τα 5 groups και να νιώσει πως νιώθαν όλοι αυτοί στην δικιά του ηλικία. Έτσι αποφάσισα να περιοριστώ σ' αυτά τα 5 σχήματα που τα θεωρώ σαν τα κατ' εξοχήν ηγετικά σχήματα. Εκτός από το γεγονός ότι ήταν τα πλέον εμπορικώς πετυχημένα, κατάφεραν να διαμορφώσουν κάποιες μουσικές τάσεις. Οτιδήποτε ήρθε μετά απ' αυτούς, έμοιαζε είτε στο στίχο είτε στη μουσική. Άφησα απ' έξω αξιόλογα σχήματα όπως οι ΝΕΒΜΑ, οι Deadlock, οι Razastarr ή οι Ζωντανοί Νεκροί. Αλλά αυτά δεν τηρούσαν αυτές τις δύο προϋποθέσεις.



Οι Deadlock όμως και οι ΖΝ δεν έμοιαζαν καθόλου μ' αυτούς τους 5. Είχαν εντελώς διαφορετική φιλοσοφία και ήχο. Όντως έχουν διαφορετικό ύφος. Όμως το '92 που ουσιαστικά ξεκίνησε η σκηνή με την συναυλία των Public Enemy, σαν ημερομηνία ορόσημο, αυτά τα σχήματα δεν υπήρχαν. Οι Deadlock και οι ΖΝ που ανέφερες, περπάτησαν στο δρόμο που τους χάραξαν οι υπόλοιποι.

"Μερικές φορές όμως έχουμε και παλαβά φαινόμενα, όπως οι Terror-X-Crew. Που από το "να πάρω ένα μπετόνι βενζίνη και να τα κάψω όλα", οδηγήθηκαν στο να κάνουν τραγούδι στα αρχαία ελληνικά και να βραβευτούν από τον Βορίδη! Για μένα πάντως ήταν αναμενόμενο. Γιατί έλεγα ότι αυτοί οι μπούληδες από τα βόρεια προάστια φανατίζονταν πολύ εύκολα με οτιδήποτε και θα τη βρουν περίεργη τη ζωή μπροστά τους."



Μιχάλης Μυτακίδης – Active Member


 Δηλαδή μιλάμε μόνο για χρονολογικά πρωτοπόρους;

Ναι, μπορείς να το θέσεις και έτσι. Μπορεί για παράδειγμα να βγει ένα νέο ταλέντο σήμερα και να κάνει ένα δίσκο με τεράστια επιτυχία, κάτι που εύχομαι, αλλά αυτός θα ανήκει σε μια άλλη κατηγορία. Το "Hip-Hop δε σταματά" ασχολήθηκε με τα άτομα που πρώτα έφαγαν το λούκι για να κάνουν το hip-hop μουσική σκηνή στην Ελλάδα.

 Δε θα ήταν καλό να υπάρχει έστω και ένα κεφάλαιο με μια αναφορά στα υπόλοιπα σημαντικά συγκροτήματα;

Αυτό είναι κάτι που το σκέφτηκα πάρα πολύ, όπως σκέφτηκα πολύ αν θα έπρεπε να συμπεριλάβω τα δύο κεφάλαια για το Graffiti και το Breakdance. Επειδή όμως δεν ήθελα να κάνω καταγραφή της ελληνικής σκηνής, φοβήθηκα μήπως αδικήσω κάποια σχήματα. Σχήματα όπως οι ΝΕΒΜΑ, οι Deadlock, οι ΖΝ, είναι τέτοιου μεγέθους που μια απλή αναφορά θα ήταν μάλλον αδικία εκ μέρους μου. Θα ήθελα μέσω του hiphop.gr, που ξέρω ότι είναι ο βασικός κόμβος επικοινωνίας της hip-hop κοινότητας αυτήν την περίοδο, να ζητήσω συγγνώμη αν κάποια σχήματα νιώθουν ότι αδικήθηκαν επειδή δεν αναφέρθηκαν σ' αυτό το βιβλίο. Απλά πρέπει να καταλάβουν και τις προθέσεις μου, ήθελα να δώσω μια μυθιστορηματική χροιά στην ιστορία της σκηνής από τη γέννησή της.

"Δε μπορώ να καταλάβω το ρατσισμό του στιλ: "γιατί κάνατε συνεργασία με τον Μαζωνάκη;" Και απευθύνω το εξής ερώτημα: γιατί το hip-hop έχει το δικαίωμα να δανείζεται, να κλέβει, να χρησιμοποιεί μουσικές φόρμες από όλα τα είδη μουσικής και δεν έχει το δικαίωμα να συνεργάζεται με όλα τα είδη μουσικής;"



Νίκος Βουρλιώτης – Goin' Through


 Η αλήθεια για την ιστορία της ελληνικής hip-hop σκηνής μοιάζει με λαβύρινθο. Πιστεύεις ότι βρήκες την άκρη του μίτου;

Εξαρτάται πως το θέτεις. Αν εννοείς την αλήθεια για το πως ξεκίνησε η σκηνή, νομίζω ότι κατάφερα να αγγίξω το θέμα. Αν αναφέρεσαι στο θέμα της διαμάχης, εγώ έκανα μια απλή καταγραφή των δηλώσεων από κάθε συγκρότημα. Από κει και πέρα, ας κρίνει ο κάθε αναγνώστης.

 Είναι τελικά έτσι γραμμένο ώστε ο fan της κάθε πλευράς να είναι ευχαριστημένος απ' τις δηλώσεις του group που υποστηρίζει;

Ρωτώντας ανθρώπους που δεν είναι μέσα στην κουλτούρα του hip-hop, παίρνω διαφορετικά σχόλια. Δηλαδή έτυχε να ακούσω "τι ωραία που τα λέει ο Χ" ή αντίθετα "τον Χ ποτέ δεν τον γούσταρα, είναι σκέτος καραγκιόζης και στις δηλώσεις του". Κατάλαβα τελικά ότι το βιβλίο δεν σε κατευθύνει κάπου. Είναι ένας καμβάς με δηλώσεις από διαφορετικούς ανθρώπους που έχουν διαφορετική απήχηση στον καθένα.

 Σαν ανεξάρτητος παρατηρητής που είσαι, νομίζεις ότι η κόντρα της σκηνής μας πήγε πολλά χρόνια πίσω;

Η μουσική δεν είναι ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Δεν τίθεται θέμα ποιος θα τερματίσει πρώτος φέτος ή ποιος θα πάρει το κύπελλο του χρόνου. Ο καθένας μπορεί να κάνει μουσική. Άκουσα κάποια περιστατικά τα οποία είναι οπωσδήποτε άσχημα. Η κόντρα δεν ωφέλησε τις μεγάλες, κοινές και συντονισμένες εκδηλώσεις. Γιατί να μη γίνει ένα μεγάλο Breakdance Event το οποίο να το στηρίξουν όλες οι φάσεις;

"Τελικά όμως δε βλέπω κανένα από τα νέα συγκροτήματα να κάνει κάτι που να έχει ουσία, δυναμισμό και άποψη. Και καλώς ή κακώς έρχεται πάλι σ' αυτούς που το ξεκίνησαν. Γιατί αυτοί που το ξεκίνησαν έχουν άποψη."



Θωμάς Πυτικάκης – FF.C


 Συνάντησες δυσκολίες στην επικοινωνία σου με τα συγκροτήματα;

Όχι, κανείς δεν ήταν επιφυλακτικός ούτε προσπάθησε να αποφύγει την επαφή. Και τα 5 σχήματα αποδεχτήκαν και αγκάλιασαν απευθείας αυτήν την προσπάθεια. Τυχαίνει να γνωρίζομαι με όλα τα παιδιά. Στην επαγγελματική μας σχέση ήμασταν πάντα τυπικότατοι μεταξύ μας. Η μόνη δυσκολία ήταν το θέμα του συντονισμού με τις ώρες, διότι όλοι είχαμε τις υποχρεώσεις μας.

 Η σκηνή άλλαξε δραματικά τον τελευταίο καιρό (διάλυση των TXC, αποχώρηση του X-Ray από τους Active Member, εμφάνιση του Barcode Crew). Το γεγονός ότι το βιβλίο περιγράφει γεγονότα μέχρι κάποια στιγμή, δεν το καθιστά ετεροχρονισμένο;

Ο στόχος μου ήταν να φτιάξω ένα βιβλίο με διαχρονική αξία. Δεν έχει καμία σχέση με το "updating". Θέλω ακόμα και μετά από 5-10 χρόνια να το διαβάσει κάποιος νέος και να μάθει τι ακριβώς έγινε τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας. Αυτές οι εξελίξεις δεν αφορούν το αντικείμενο αυτού του βιβλίου.

 Στις σελίδες του βιβλίου μπορεί κανείς να διακρίνει μια απαισιοδοξία για το μέλλον της σκηνής. Πιστεύεις ότι το feeling σήμερα έχει αλλάξει;

Προσωπικά δεν έχω αλλάξει γνώμη. Η απαισιοδοξία που πηγάζει ενδεχομένως από το βιβλίο, ίσως να προέρχεται και από τις δηλώσεις των συγκροτημάτων. Πέρα απ' αυτό όμως, πιστεύω ότι υπάρχει μια γενικότερη κρίση στη μουσική και ειδικότερα στο hip-hop. Έχουμε μια αδράνεια, δεν έχει βγει τελευταία κάτι καινούριο που να είναι αξιόλογο πρώτα απ' όλα μουσικά. Απ' τη μία είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες για ένα καινούριο group, αλλά απ' την άλλη πρέπει να υπάρχει και το πρωτογενές υλικό που να φέρει κάτι νέο.

"Όταν σταματάς να αντιμετωπίζεις το hip-hop σαν μόδα, όπως είναι σήμερα, γίνεται τρόπος ζωής που έχει να κάνει με σένα από τη στιγμή που ξυπνάς το πρωί μέχρι την τελευταία ώρα το βράδυ."



Μεντζέλος – Ημισκούμπρια


 Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι;

Καλή επιτυχία στη συνέχεια των προσπαθειών σας για το hiphop.gr γιατί πιστεύω ότι αν κάποιος προσβλέπει στο μέλλον μιας σκηνής, πρέπει να στηρίζει προσπάθειες σαν το site σας, διότι λειτουργούν σαν φορέας μετάδοσης της μουσικής. Είναι ακρογωνιαίοι λίθοι για να υπάρξει μια μουσική σκηνή. Όπως κι εγώ πριν από πολλά χρόνια ξεκίνησα με το InRock μια προσπάθεια ενημέρωσης της ανεξάρτητης ροκ σκηνής, και φιλοξένησα για πρώτη φορά groups όπως οι Στέρεο Νόβα ή τα Ξύλινα Σπαθιά που τότε όλοι οι άλλοι τους έκλειναν την πόρτα. Πιστεύω ότι όπως έβαλα εγώ ένα λιθαράκι, το ίδιο κάνει και το hiphop.gr βοηθώντας την σκηνή.

 Μετά τη συγγραφή του βιβλίου, έχεις σχέδια να ασχοληθείς περισσότερο με το ελληνικό hip-hop;

Ήδη κάναμε σε συνεργασία με τον Stammi, τα breakdance events, που ήταν αναβίωση παλιότερων events και είχαν αρκετή επιτυχία. Τώρα σχεδιάζουμε μια πιθανή κίνηση για την ενημέρωση του hip-hop κοινού, αλλά είμαστε στη διαδικασία εύρεσης των σωστών ανθρώπων που θα στηρίξουν με αγάπη κάτι τέτοιο. Θα ήθελα να μεταφέρω στους αναγνώστες του hiphop.gr ότι μέχρι τον Οκτώβριο, αυτό που σχεδιάζουμε θα το έχουν στα χέρια τους...











ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ











http://www.hiphop.gr/page/389







Σύντομη Ιστορία του hip-hop: http://www.hiphop.gr/page/76

Σύντομη Ιστορία του graffiti: http://www.hiphop.gr/page/77

Hip-Hop Nation: http://www.hiphop.gr/page/78



Η Ιστορία του graff

Στην ιστορία για τo πώς, πότε και γιατί ξεκίνnσαν όλα αυτά για τo graff, μας περιμένουν κάποιες ρnτορικές εκπλήξεις, που για τους writers φίλους δεν θα είναι τόσo ευχάριστο άκουσμα και σίγουρα καθόλου ευπρόσδεκτο.

Παίρνοντας λοιπόν τo ρίσκο, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει τίς ρίζες των graff στις πρώτες απόπειρες των ανθρώπων να αναπαραστήσουν τα πράγματα: στη ζωγραφική των σπηλαίwν της παλαιολιθικής περιόδου, στις αναπαραστάσεις ανθρώπων και ζώων στα σπήλαια του Λάσκo ή της Αλταμίρα. ΒαΒυλώνιοι και Ασσύριοι δίνουν τη συνέχεία, με τα χαραγμένα ανάγλυφα πάνω στις πέτρες, οι Κινέζοι με τα σκαλισμένα καύκαλα από χελώνες, οι ΒυΖαντινοί με το μωσαϊκά τους. Εδώ θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και τα καλλιγραφικά κείμενα του ισλαμικoύ κόσμου, πάνω στους τοίχους όλων των θρnσκευτικώv και κοσμικών κτιρίων, όπως επίσnς και τα σκαλισμένα ή ζωγραφισμένα ανάγλυφα σε πέτρα n ξύλo των Αζτέκων, στnν Κεντρική Αμερική, που καλύπτουν αντίστοιχα τους τοιχους των δnμόσιων ή εκκλnσιαστικών κτιρίων ή μvnμείωv. Ο όρος Τλακουιλόα στους Αζτέκους, που σήμαινε να γράφεις ζωγραφίζοντας ή να ζωγραφίζεις γράφοντας, είναι χαρακτnριστικό αυτής της έκφρασnς και μας οδnγεί vοnτά στn λειτουργία των σnμεριvών graff. Η διαφορά τους έγκειται σίγουρα στo συγκεκριμένο μήνυμα που θέλουν να περάσουν και στo μn εφήμερο σε σχέσn με τα graff.

Στην άλλn ήπειρο, στnν Αφρική, n ζωγραφική αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και στο πιο μικρό χωριό τπς αχανούς της έκτασnς. Η ζωγραφική στους τοίχους, όπως και n διακόσμnσn του σώματος, n βαφή των ρούχων και n αγγειοπλαστική, είναι τόσο απαραίτητn και τόσo δεμένn με τn ζωή τους, όσο και το περπάτnμα, τo φαγnτό και ο ύπνος. Eίvαι ένας τρόπος να ομορφύνουν τo χώρο τους, είναι επίσης δnμιουργία σuvδεδεμέvn με τn μαγεία, n οποία δεν έγκειται τόσo στo vόnμα ή στo σκοπό τnς, αλλά στnv πράξn του απλώματος της μπογιάς στον τοίχο. Οι τοίχοι είναι εκτεθειμένοι στη φθορά και ξαναζωγραφίζονται κάθε χρόνο για να εορτασθούν ή να αναγγείλουν γεγoνότα.

Πnγαίνοντας ξανά πίσω στην Eυρώπn, στην Avαγέvvnσn με τα σατυρικά fresco και τις τέμπερες, πρωτοσυναντάμε τον όρο Sgraffito στnv αναγεννησιακή ζωγραφική. Μια τεχνική με την οποία μια λεπτή στρώσn γύψου επικάλυπτε τn σκοuρόχρωμn βάσn των έργων και πάνω σ'' αυτην ο καλλιτέχνnς δούλευε με λεπτά μεταλλικά εργαλεία. Τα πολύχρωμα έργα ροέκυπταν από αλλεπάλλnλες στρώσεις διαφόρων χρωμάτων.

Έτσι, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε εποχής, τπν τεχνοτροπία και τnv τεχνολογία, ο άνθρωπος εξέλισσε τις τοιχογραφίες, τα γνωστά murals, δίνοντας μορφή σε χώρους και αvτικείμεvα που ο ίδιος αγαπούσε. Με τα ίδια υλικά της Aναγέvvnσnς, τις τέμπερες και τα χρώματα τπς ζωγραφικής, φτάνουμε στις αρχές του 20ού αιώνα στο 1910, με τις περίφnμες τοιχογραφίες του Μεξικού. Εδώ, τρεις κύριοι εκπρόσωποι, οι Diego Rivera, Jose Clemente Orozco & David Alvaro Siquerios, χρnσιμοποίnσαv τnv τέχvn της τοιχογραφίας για να εκφράσουν τo επαναστατικό πνεύμα.Αυτοί είναι που δnμιούργnσαv, με όσους ακολούθnσαv μετά, τn Μεξικάνικn Σχολη Λαϊκών. Δnμόσια κτίρια διακοσμήθnκαv με εικόνες της αλλαγής στo Μεξικό, ενώ τnv ίδια εποχή πολλοί καλλιτέχνες ταξιδεψαv βόρεια στις ΗΠΑ. Εκεί ανέλαβαν τοιχογραφίες επί πλnρωμή σε πανεπιστήμια, σε Σχoλές Καλών Τεχνών, ακόμα και στo Rockfeller Center τπς Νέας Yόρκnς. Η απήχηση που είχε τo μεξικάνικο graffiti ήταν τέτοια ώστε με μιμnτή τον Thomas Benson δnμιουργήθnκε n αμερικάνικn σχoλή της επώvuμnς και στυλιζαρισμέvnς τοιχογραφίας.

Aυτn n μεξlκάνικn, αμερικάvικn-τσιγγάvικn κίvnσn των καλλιτεχνών των murals, ξεκινώντας από τον πολιτικό ακτιβισμό της εποχής του ''50 και του ''60, βρήκε έναν τρόπο να εκφράσει τη φωνή τπς μειονότπτας. Κατά τον ίδιο τρόπο, n φωνή μιας άλλnς μειονότnτας βρήκε διέξοδο μέσω του graff και τη βοήθεια της τεχνολογίας(!) του μαρκαδόρου στην αρχή, και του σπρέυ κατόπιν, στn συνοικία του Bronx στn Νέα Yόρκn. Τα graffs, μαζί με τη RAP μουσική -τo όχnμα συνείδησης και το πολιτικό εργαλείο της μαύρnς κοινωνίας- αποτέλεσαν τη γιορτή της μαύρnς κουλτoύρας.



ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ GRAFFITI!



Εδώ μέχρι το ''70 το graff, έχει μια ξεχωριστη ζωή, μακριά από τον κόσμο της κουλτούρας. Και από πολλούς θεωρείται σαν τοπική aνant-garde κίνnσn. Μετά το ''70, το graff με τη μορφή των tags κάνει την εμφάνισή του δυναμικά. Τα ψευδώνυμα με τις υπογραφές έγιναν για εκατοντάδες νέους τnς Νέας Yόρκnς τρόπος ζωής με τους δικούς τnς κώδικες συμπεριφοράς και τα δικά τους στέκια.

Όσο κι αν ψάξει κανείς σε συνεντεύξεις των πρώτων writers και των πρώτων βιβλίων είναι δύσκολο να πει πότε ακριβώς ξεκίνησε n τέχνn του graffti. Τα tags μπορούμε να τα πρωτοσυναντήσουμε στα τέλη τnς δεκαετίας του ''60 σε έναν από τους πρώτους writers, τον KILROΥ. Στρατιώτnς στην Eυρώπn και αργότερα στn Νέα Υόρκn, συνήθιζε να ζωγραφίζει φιγούρες και τn φράσn Kilrοy was here (ο Kilroy ήταν εδώ). Ακόμα και στα τρένα στην δεκαετία του ''40, ακόμα πιο πίσω, στις αρχές του αιώνα, οι HORΟS συνήθιζαν να γράφουν τα παρατσούκλια τους στα φoρτnγά-τρένα των αμερικάνικων σιδnρoδρόμων. Αυτοί οι άστεγοι εργάτες ταξίδευαν γιγάντιες αποστάσεις νόμιμα και όποιου το όνομα φαινόταν περισσότερο, n δόξα ήταν εξασφαλισμένη.

Αυτό όμως που συνέβn αργότερα στn Νέα Υόρκn ήταν καινούργιο και μn αναμενόμενο. Το graffiti στον υπόγειο σιδnρόδρoμo, το οποίο θα εξελιχθεί, σε συμπαγές κίνημα τέχνης, μπορεί να χρoνoλογnθεί γύρω στα ''68-''69, στις φτωχογειτονιές με τn μαφία και τις συμμορίες να κυριαρχούν στους δρόμους. Οι Saνage Skulls, Saνage Nomads, Immortals και οι Black Spades ήταν μερικές μόνο από τις πιο γνωστές συμμορίες στο Bronχ, τα μέλn των οποίων είχαν τη συνήθεια να γράφουν το όνομά τους στους τοίχους της γειτονιάς τους. Βλέποντας ο καθένας την υπογραφή του φίλου του, ένιωθε ασφάλεια στο χώρο που κινούνταν. Με το χρόνο όμως, n απλή τεχνική του να γράφεις το όνομά σου στον τοίχο και με αυτό να γίνεσαι διάσnμoς, αποτέλεσε πρόκλnσn για όλους.

''Ετσι, πολλά άτομα ξεκίνnσαν τους πειραματισμούς, πρώτα πρώτα με το πόσα χτυπήματα (υπογραφές) θα μπορούσαν να πετύχουν. Οι Stitch 1, ΤΑΚΙ 183, FRANK 207, είναι λίγα παραδείγματα από τους πρώτους που ξεκίνnσαν. Ο πιο διάσnμoς writer αυτής τnς περιόδου και ο πρώτος που n φήμn του ξεπέρασε τα όρια της γειτονιάς του, λόγω τnς συνέντευξnς που του πηρε ένας δnμoσιoγράφoς των New Yοrk Times ήταν ένας Ελληνοαμερικάνος που υπέγραφε με το ψευδώνυμο ΤΑΚΙ 183. Ο αριθμός δήλωνε το δρόμο που έμενε ο writer. Μια φίλn που έζnσε εκείνο τον καιρό στn Νέα Υόρκn μάς περιέγραψε εκείνn τη μέρα, όταν όλοι ξεκίνησαν για τις δουλειές τους και οι τοίχοι ολόγυρα και σε απίστευτο αριθμό δρόμων και συνοικιών, είχαν γεμίσει σε ένα βράδυ με την υπογραφή ΤΑΚΙ 183. ''Ετσι σε λίγο καιρό έγινε το ίνδαλμα των συνομιληκών του. Τα ΜΜΕ προσπαθούσαν να βγάλουν μια άκρn με την καινούργια μανία τnς γενιάς: μήπως είναι κάποιοι τρελοί που γράφουν τον δείκτn του χρnματιστnρίου; Mπορεί ακόμn να είναι κάποια άγνωστn συμμοριά ή κάποια θρησκευτική αίρεση. Για τους writers τnς Νέας Υόρκnς, το αγαπnμένo μέρος για εκτέλεσn των graffti απoδείχτηκε το μετρό. Η περιπέτεια, ο κίνδυνος, n συνωμοσία, n νύχτα, ο συναγωνισμός, n φήμn (να φιγουράρουν τα σχέδιά τους την nμέρα), η αντίδρασn στις αθλιότnτες του σήμερα, ήταν τα στοιχεία που μέχρι και σήμερα, δίνουν το βάπτισμα τους πυρός στους καλλιτέχνες του graffiti. Μετά τον ΤΑΚΙ 183, το ''72, ο SUPER COOL άλλαξε τελείως τη μορφή των επιγραφών, ζωγραφίζοντας το όνομά του με σπρέυ. Τα tags, ξεκινώντας από το εσωτερικό των βαγονιών, πρoχώρnσαν στο εξωτερικό περίβλnμα και συμπλnρώθnκαν με σχέδια, χαρακτήρες κλπ.

Με τnν πάροδο του χρόνου φάνnκε ότι ήταν αναγκαίο δημιουργήσει καθένας από τους καλλιτέχνες του graffti το δικό του στυλ, αυτό που θα τον ξεχώριζε από τους άλλους. ''Ετσι άρχισαν να πειραματίζονται με διάφορες παραλλαγές στο όνομά τους και να δnμιoυργoύν αναγνωρίσιμα λόγια με τα οποία θα μπορούσαν να διαβαστούν με μια ματιά. Ο Stay High 149 προκάλεσε ξεχωριστό ενδιαφέρον σε γενιές μετέπειτα writers με τη χρnσιμoπoίnσn της φιγούρας του φωτοστέφανου -the Saint stick- περασμένο στην υπογραφή του, καθώς και το σχέδιο με το τσιγάρο να καπνίζει. Ο Johny Crash Matos τυπoπoίnσε τα tags, γεμίζοντάς τα με διάφορα σχέδια, ο Zephyr ομόρφηνε τις καλληγραφίες του με μορφές nρώων όπως ο κατάσκοπος από το περιοδικό MAD, οι Fab Fiνe Freddy και ο Future 2000, εκφράστnκαν αποκλειστικά μέσω τnς μουσικής ραπ και τnς ζωγραφικής και ο Futura 2000 γίνεται ο αρχηγός της γραφιστικής ικανότnτας με σπρέυ. Ο Lee Quinores επεμβαίνει στα έργα του βάζοντας πολιτικά και ηθικά μηνύματα, γι''αυτό και τα έργα του διαβάζονται σαν επεισόδεια ενός έργου ηθικής, του οποίου ο ήρωας είναι ένας αστός περιθωριακός νέος. Επίσης ο Jean Michel Basquiat, με το ψευδώνυμο SAMO, που είναι όνομα πολέμου θα γίνει γνωστός ως βασιλιάς του graffiti, χρησιμοποιώντας στη δουλειά του κρανία, σκελετούς, φλέβες κλπ. Και οι φράοεις του είναι μυστηριώδεις και εκδικητικές: σταματήστε με τον sick τρόπο σας να κάνετε τέτοια με τα δολάρια του μπαμπά σας.

Έτσι, μαζί με το στυλ οι writers ξεκίνησαν να πειραματίζονται με το μέγεθος και το χρώμα. Ξεκινώντας από τα tags έφτασαν να καλύπτουν ολόκληρα τρένα από πάνω ως κάτω. Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία όπως αστέρια, δολάρια, σημαίες, κλπ. Τα graffiti με τους χαρακτήρες καρτούν και τη βοήθεια της Ρορ art, το 3D graffiti, τη γραφή του άγριου στυλ (δηλαδή ονόματα που δεν μπορείς εύκολα να διακρίνεις) γίνεται μια τέχνη πιο σοφιστικέ με το δικό της λεξιλόγιο, παράδοση, αισθητική και τοπικούς ήρωες. Τη δεκαετία που ακολούθησε αυτήν του ''80, πολλοί καλλιτέχνες ενδιαφέρθηκαν για το λαϊκό περιβάλλον των writers και κατέβηκαν και αυτοί στο μετρό να βάλουν τη σφραγίδα τους. Βρήκαν ανέλπιστους χώρους έκθεσης, περισσότερο πολυσύχναστους και από τις πιο σημαντικές γκαλερί Σόχο. Μερικοί από αυτούς τους καλλιτέχνες είχαν κατόπιν την ιδέα να νοικιάσουν και να στήσουν τις γκαλερί τους, όπου θα μπορούοαν να εκθέσουν, και κυρίως να πουλήσουν, τα έργα τους. Η πρώτη έκθεση έγινε το ''72 στο Cοllege και η συνέχεια δόθηκε οτο Εast Village και τις γκαλερί Fun, Nature Μοrte, Grace Μansiοn και Civillian Warfare. Αυτές άνοιξαν πρώτες το ''81-''82 και σύντομα τις ακολούθησαν καμιά τριανταριά άλλες στην περιοχή ανάμεσα οτην 1η και την 14η οδό. Μέσα από εδώ παρέλασαν μερικοί από τους προαναφερθέντες καλλιτέχνες, καθώς επίσης και οι Keith Harring, Μike Βildο, Water Rοbinsοn, από τους πιο γνωοτούς.

Την ίδια στιγμή που οι παραπάνω writers, αλλά και άλλοι όπως οι SΕΕN, LΕΕ, FUΤURΑ, ΒLΑDΕ έφτιαχναν τη δουλειά τους στις γκαλερί, άλλοι writers, νέοι όπως ο DΕRΟ ΡΟΕΜ, αντικατέστησαν τους άλλους και προχώρησαν, εξέλιξαν τα στυλ ακόμη πιο μακρυά. Κάθε ίντσα των τρένων χτυπιόταν με τα graffiti και εξέσια κομμάτια φτιάχτηκαν γύρω στο ''85 από ανώνυμους writers ποιότητας τέτοιας που οι άνθρωποι δεν είχαν ονειρευτεί ποτέ προηγουμένως.

Πολλοί writers που αναπολούν τις στιγμές αυτής της δεκαετίας στιγματίζουν την κίνηση αυτή των καλλιτεχνών να δεχτούν την πρόκληση των εμπόρων τέχνης και να κλειστούν σε έναν μικρό χώρο, αυτόν της γκαλερί, περιορίζοντας τη δράση τους και σβήνοντας τη φλόγα και τον ορμητισμό τους. Γι'' αυτούς, ο αυθορμητισμός και η γρηγοράδα της πρώτης εποχής τέλειωσε και τη σειρά τους πήρε η γνώση του ειδικού, που ξέρει τη συγκεκριμένη τέχνη. Άλλοι τους κριτικάρουν θετικά από την άποψη ότι έσπασαν ένα διπλό γκέτο: το γκέτο όπου συνήθως βλέπαμε τα graffiti και το γκετο του κόσμου της τέχνης.

Περνώντας στην αντεπίθεση, οι υπηρεσίες του μετρό -στην προσπάθειά τους να σβήοουν τα graffiti από τα βαγόνια- τελειοποίησαν τις τεχνικές του πλυσίματος. Η εταιρία που ανέλαβε τον καθαρισμό και έγινε εχθρός όλων των writers είχε και έχει τα αρχικά Μ.Τ.Α. Τα τρένα, ανεξάρτητα από το αν είχαν ή όχι graffiti, αναγκάζονταν να υποστούν το λούσιμο των χημικών, που ξέπλενε τα πάντα. Τώρα έμειναν οι πιτσιρικάδες να μιμούνται τα σχέδια και κάποιοι να ασχολούνται με τα graffiti για τη μνήμη νεκρών. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι από αφιερώματα στα θύματα του εμφυλίου της Νέας Υόρκης, θύματα της ζωής στο δρόμο, θύματα από αρρώστιες. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Μaχmiliο Cintrοr, ενός δεκαεφτάρη που σκότωσαν στο ξύλο οι αστυνομικοί χωρίς λόγο. Ο θάνατός του ξεσήκωσε όλες τις γειτονιές με ένα μόνο σύνθημα σε πορείες και διαδηλώσεις: Νο Justice, No peace.

Eπίσης, όπως αναφέρουν η Μartha Cοορer και ο Jοseρh Sciορra στο βιβλίο τους Ν.Υ Spraycan Μemοrials, οι σημερινοί writers, εξελίσσοντας την τεχνική τους με τη χρησιμοποίηση αερογράφων, διαφέρουν από τους παλιούς σε αρκετά πράγματα. Οι τοιχογράφοι του σήμερα είναι ένα γκρουπ μεγαλύτερης ηλικίας, περίπου 25 χρονών. Υπάρχει ακόμα εκείνη η ενέργεια και η θέληοη να σε δουν (βλέπε Lad. ν Ρink), αλλά οι χώροι τώρα επιλέγονται από πριν, ενώ πριν ήταν αυθέρετοι και ελεύθεροι. Τέλος, και το πιο σημαντικό, το graff μπορεί να ξαναγύρισε μέσω των murals στις ρίζες του, μετά την απόρριψή του από τους εμπόρους τέχνης, αλλά τώρα αρκετοί writers, όπως ο Chicο και ο Ρer, υπογράφουν συμβόλαια, για να προωθήσουν, να διαφημίσουν προιόντα πολυεθνικών εταιρειών όπως οι Cοca-Cοla, Wrangler Jeans, Μac Dοnalds. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, αλλά υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που ακολουθούν την προοπτική αυτή που ανοίχτηκε πάλι για περισσότερο κέρδος και χτύπημα μιας μορφής αντίδρασης.

Από τη Ν.Υόρκη, η τέχνη πέρασε τον Ατλαντικό για να αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς και writers σε Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία κλπ. Οι τοίχοι με τα graffiti, Ηall οf Fame οτην 100ή οδό και στο Ρark Ανenue της Ν.Υόρκης, αποτέλεσαν την έμπνευσn γι'' αυτούς τους νέους σε όλn τn χώρα και τον κόσμο.

Η Γερμανία θεωρείται σήμερα n μnτρόπoλn του ευρωπαϊκού graff, όχι μόνο για το πρώnν τείχος των 166 χλμ. μήκους, αλλά πρώτιστα για τη δράσn των εκεί ομάδων. Το τείχος, ως γνωστόν, κόπηκε σε κομμάτια, πουλήθηκε το καθένα πάνω από 20.000 δολάρια και στολίζει ήδη το αρχηγείο της CIA αλλά και τα υπόγεια του Βατικανού. Σήμερα, επειδη οι δήμοι σε διάφορες πόλεις έχουν αγανακτήσει με τς αναγραφές στους τοίχους συνθnμάτων και graff, έχουν κατασκευάσει oλόκλnρo οικοδομικό τετράγωνο με διαδρόμους στους οποίους οι τοίχοι μπορούν να ζωγραφιστούν από writers.

Στn Γαλλία, χαρακτnριστική είναι n εμφάνισn ομάδων, εξειδικευμένων στη ζωγραφική με σπρέυ γιγάντινων τοιχογραφιών. Μια προσπάθεια καταγραφής των writers στο Παρίσι, μέσω μιας μελέτnς που έγινε για εσωτερική χρήση, παρουσίασε πάνω από 2.000 writers. Το Παρίσι είναι μια από τις πιο πoλυχτυπnμένες ευρωπαϊκές πόλεις, με καλλιτέχνες που έχουν να δώσουν πολύ ιδιαίτερο στυλ όπως αυτό του MODEΖ. θεωρείται ως ο καλύτερος στους χαρακτηρες από το ''90-''91, με ένα δικό του προσωπικό στυλ, με γράμματα διαστnμικoύ τύπου. Τώρα δεν βρίσκεις κανένα τρένο να χτυπήσεις ούτε καν στο μετρό. Μένει πλέον στους περισσότερους να ταξιδεύουν στnν Αμερικη, και να αφήνουν εκει το όνομά τους μόνο και μόνο για τη δόξα που θα τους αφήσει αυτη η κίνησn.

Στην Αγγλία, στη δεκαετία του ''60 τα πολιτκά μnνύματα πολλαπλασιάζονται και στα μέσα της δεκαετίας του ''70 τα punk συγκροτήματα όπως οι Clash και οι Seχ Pistols βάζουν τα tags γύρω στους τοίχους των clubs που τραγουδάνε. Το ''81 ο Futura 2000 πηγαίνει στnν Αγγλία για να συνεργαστεί με τους Clash για το εξώφυλλο του δίσκου τους. Από τότε οι writers συνεχίζουν το έργο των προκατόχων τους, σε αντίθεσn όμως με τη Ν. Υόρκη, εδώ χτυπούν περισσότερο τους τοίχους απ'' ό,τι το μετρό. Υπάρχουν σημερα τοποθεσίες, όπως και σε άλλες χώρες τnς Ευρώπnς, όπου ο δήμος αφήνει περιοχές και τοίχους να ζωγραφιστούν. Δnμoσιεύματα θέλουν επίσnς το Λονδίνο να θέλει να μετατραπεί στο μεγαλύτερο κέντρο graffti όλων των εποχών με τους MAKE-UPPERS να κόβουν βόλτες με ένα σπρέυ στο χέρι μαρκάροντας με σχέδια τρελά η πιο απλά τα σημεία απ'' όπου περνούν υπόγειοι σωλήνες ή καλώδια.

Στnν Ολλανδία, μετά τnν επίσκεψn του Υaki Kornblit το ''83/''84 στnν Αμερική για να αγοράσει πίνακες για έκθεσή του στnν Eυρώπn, δnμιoυργήθnκε σαν έκρnξn μια κίνησn writers που γέμισαν με graff μέχρι και τα τούνελ των λεωφορείων και των τρένων. Εδώ οι δήμοι τοποθετούν πίσω από πολυκατοικίες ειδικές επιφάνειες για graff, τα επονομαζόμενα Wοοdwalls, ενώ ο πόλεμος ανάμεσα στους writers και την GVB, την υπnρεσία που καθαρίζει τα βαγόνια του μετρό, βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξn.

Στnν Ιταλία, το graffti υπάρχει από τα μέσα τnς δεκαετίας του ''80. Βέβαια, ένας χώρος με ιστορία 2.500 χρόνων περίπου είχε να παρουσιάσει graffti με τn μορφή χαραγμένων επιγραφών από πολύ παλιά. Ακόμα όμως και στο σήμερα, στn Ρώμη τα σύγχρονα graff επισκιάζονται πολλές φορές από τα πολιτικά συνθήματα. Υπάρχουν όμως πολλά χτυπnμένα βαγόνια και pieces κατά τn διαδρομή του μετρό, με την υπnρεσία καθαρισμού να ξεπλένει πού και πού κάποια παράθυρα σε ένα whοle car. Γνωστοί writers εδώ είναι οι STAND, STARSKΥ, CROMO, ΗΕΚΟ κλπ.

Αυτή είναι μια γενική εικόνα για ό,τι συμβαίνει μέχρι σήμερα με το graff. Μια τελευταία μόδα, έτσι, για να μυριστούμε τι γίνεται, είναι να θεωρείται από την επίσnμη πολιτεία n ενασχόλnσn με το graff ως υποκατάστατο στην ύπαρξn συμμοριών. Γι'' αυτό -άκουσον άκουσον- υπάρχουν κοινοτικά προγράμματα που προωθούν τους νέους να ασχoλnθoύν επαγγελματκά με γραφιστκές τέχνες, διοχετεύοντας εκεί το ταλέντο τους. Αρκετοί άλλωστε είναι εκείνοι που απαιτούν από τς τοπικές κυβερνήσεις, αντί να ξοδεύουν εκατομμύρια για τους καθαρισμούς χώρων, να λειτουργήσουν πρoλnπτικά, δίνοντας χρήματα στα παιδιά των graff, που έτσι κι αλλιώς έχουν διαλέξει έναν μη βίαιο τρόπο έκφρασης, αυτόν τnς φόρμας και των χρωμάτων.

Aνάλoγn είναι και n ενασχόληση εκατοντάδων επιστnμόνων (βλ. ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, δικηγόροι κλπ.), που εκθέτουν τις δικές τους φιλοσοφίες για το φαινόμενο του graff, αναφέροντας π.χ. ότι τα graff πέρα από σημάδια τεκμnρίωσnς και κατοχής αποτελούν μυστικούς κώδικες επικοινωνίας ανάμεσα σε περιθωριακές ομάδες, που σnμαδεύουν έτσι όχι μόνο την ύπαρξη τους αλλά και τα γεωγραφικά τους όρια. Τα tags, λένε, είναι οι εναγώνιες προσπάθειες διαμαρτυρίας σε ένα χώρο που δεν σε αφήνει να εκφραστείς. Δίνεται μια διέξοδος στο ταμπλό της ζωής, πέρα από το θόρυβο των διαφnμίσεων, τις προτροπές για συνεχή κατανάλωσn και κάλυψη αναγκών. Ο τοίχος γίνεται ο καθρέφτης πάνω στον οποίο ο καλλιτέχνnς-writer προσπαθεί να εκφράσει τις απόψεις και το είναι του.

Και ακόμη, όπως ο καθένας από μας κάποια στιγμή θέλει να εγκαταλείψει αυτό που δείχνει και να μεταμορφωθεί σε μια άλλη προσωπικότητα, μέσα από κάποια ενασχόληση όπως τα σπορ, το κυνήγι, η πολιτική, η θρησκεία, έτσι και οι writers -κατ'' αυτούς πάντα- διάλεξαν τα graff για να παρουσιάσουν το καινούργιο τους πρόσωπο, αφού το προπγούμενο τους το έχουν στερήσει δεν μπορεί να εκφραστεί υπενθυμίζουν σε όλους μας το δικαίωμα που έχει ο καθένας στο λόγο και την έκφραση. Φωνάζουν.



"Βρέστε μου μια γωνιά να ζωγραφίσω. Κάντε λίγο χώρο. Να ζήσω και να κινηθώ".



Source: Carpe Diem





Hip-Hop Nation

[Το παρών δημοσιεύεται πιο πολύ για ιστορικούς λόγους καθώς ήταν το πρώτο άρθρο (Φθινόπωτο 1999) της μακρόχρονης ιστορίας της ιστοσελίδα. Ο συγγραφέας του παρών άρθρου παραμένει άγνωστος. Οι απόψεις που εκθέτει δεν είναι απαραίτητα σύμφωνες με τις απόψεις του hiphop.gr]



Σε αστικες διαδρομές,βαμμένες στα γκραφίτι του πολέμου, ηχεί η hip-hop μουσική του μαύρου, του εκτός, του τρωκτικού της πόλης. Μουσική και δική μας, όσο κάποια παιδιά έχουν λαρύγγια και φωνάζουν: Δείξε επιτέλους λίγο σεβασμό!



Το hip-hop έσκασε "ξαφνικά" μύτη και μεταχειρήστηκε τη γλώσσα και τους ήχους με έναν τρόπο που μέχρι τότε κανείς δεν είχε σκεφτεί. Εμφανίστηκε με όλη τη δύναμη και τη μεγαλοπρέπεια στις αρχές του ''80. Μια ακόμα κουλτούρα του μαύρου ανθρώπου που δε βλέπει γύρω του παρά τοίχους που τον εμποδίζουν ,κάνοντας τον ξένο σε μια ξένη χώρα. Κουλτούρα με τη μουσική τους, τον αμεσότατο στίχο το "Message" του Grangmaster Flash από τα πρώτα και χαρακτηριστικά κομμάτια με την πατίνα του κλασικού του,τον δικό της breakdance πολεμικό χορό,"έχεις λεφτά λευκέ; έχω το σώμα και ξέρω να το χειρίζομαι",τη δική τους ζωγραφική,το graffiti.

Μια κουλτούρα που τράβηξε μια κάθετη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε εχθρούς και φίλους,όπως έκανε το funk στη δεκαετία του ''70,και δεν είναι τυχαίο το ότι άνθησε εν μέσω της φασιστικής δεκαετίας του ''80. Πέρασε τον Ατλαντικό και εκεί βρήκε πολλούς που αισθανόνταν όπως ακριβώς οι μαύροι στην Αμερική.Ξένοι,χωρίς ευκαιρίες και χωρίς δική τους φωνή.Και ίσως να μην είχε την απήχηση που έχει αν περιοριζόταν στο χώρο των έγχρωμων μεταναστών.Αλλά είχαν αρχίσει και οι λευκοί να αισθάνονται έτσι.Το να έρθει στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ζήτημα χρόνου. Γιατί όλο και πιο πολλοί έχουν αρχίσει να νιώθουν το ίδιο και εδώ.Ο ορισμός που έδωσε κάποιος ότι το hip-hop είναι μια λυτρωτική και οργανωτική δύναμη στις ζωές των νεαρών δεν χρειάζεται απαραίτητα τον προσδιορισμό "μαύρων" για να συνεχίσει να έχει ουσία.

Δε μετράει και πολλά χρόνια η παρουσία στην Ελλάδα.Και μέχρι πριν από λίγο καιρό έμοιαζε να απασχολεί μόνο κάποιους από το σκληρό πυρήνα (TXC-FFC). και τους φίλους τους.Αλλά ήταν αρκετοί. Κράτησαν την κουλτούρα ζωντανή,την επέκτειναν-δε μπορεί να μην έχετε δει βαμμένους τοίχους- και έκαναν ότι μπορούσαν για να μη προδώσουν τα δύο βασικά ρήματα που πάνω τους έχει σταθεί το hip-hop. Τα ρήματα αυτά είναι το "αντιπροσωπεύω" και το "σέβομαι",κυρίως το δεύτερο."Δε σέβομαι κανένα που δε σέβεται εμένα" τραγουδάν οι TXC και εκεί ακριβώς παίζεται το παιχνίδι.Ζητούν και φωνάζουν πολύ δυνατά για να τους προσέξεις, σεβασμό,καθολικό σεβασμό,σε όλα τα επίπεδα.Σεβασμό για τις επιλογές τους,για τον τρόπο ζωής τους,για το χώρο που ζούν,για όλα αυτά που ενοχλούν τον κάτοικο της τσιμεντούπολης,που δεν αφήνει παρά ελάχιστα περιθώρια και που το κάθετο πάτωμα καταστρέφει αυτό ακριβώς που απαιτούν.Σεβασμό.Τα πάντα στο hip-hop περιστρέφονται γύρω του."Χωρίς κακές προθέσεις. Υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και προσπαθείς να αλλάξεις όσα δε λεν να αλλάξουν".Οι στίχοι τους δεν αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις,το ίδιο και μια συζήτηση μαζί τους.Αν και δεν είναι οι πρώτοι που φτιάχνουν κάτι καινούργιο από μια ξένη κουλτούρα,είναι οι πρώτοι που έχουν κάτι πολύ συγκεκριμένο να πουν.Ο λόγος τους δεν έχει καμία σχέση με τις αερολογίες των χίπιδων ούτε με την κάθετη άρνηση του πανκ.Έχουν θέση και πρόταση.Η λέξη κλειδί είναι αυτοδιαχείρηση αν και κανεις τους δεν τη χρησιμοποίησε.Έχει κάτι από τον λόγο των πολιτικών,που επιεικώς σιχαίνονται.Όπως παραδέχεται και ο Ευθύμης των Terror-X-Crew δεν ξέρει ιστορία και μάλλον δεν είναι ο μόνος. Αυτό όμως μπορεί να λειτουργήσει υπέρ τους.Πολλές φορές η πείρα,έστω και διαμέσου της ιστορίας, αποδεικνύεται αρνητικός παράγοντας. Η ιδέα που περιγράφεται ως αυτοδιαχείρηση ξεκινάει από τη φύση της μουσικής τους.Δεν χρειάζονται τα πολύπλοκα και πολυκάναλα στούντιο. Mε δύο πικάπ,ένα μίκτη και ένα sampler,η δουλειά τους γίνεται και στο σπίτι και η άλλη ασχολία τους,το graffiti βασίζεται και αυτή στη προσωπική τους επιθυμία και δουλεία.Τα σχετικά παραδείγματα από το εξωτερικό δεν λείπουν για να ενισχύσουν την πίστη τους. Παράλληλα είναι από τις λίγες ομάδες που έχουν καλή και από πρώτο χέρι γνώση των δυνατοτήτων που προσφέρει η τεχνολογία,όχι μόνο για να φτιάξουν τη μουσική τους,αλλά και να περάσουν το μύνημά της.Και επιπροσθέτως δεν έχουν ιδεολογικές προκαταλήψεις."Βγήκαμε στο Jammin και αμέσως αρχίσανε να επικοινωνούν μαζί μας παιδιά από την Καβάλα,την Αλεξανδρούπολη,την Κρήτη.Και λεω εγώ,τι μαλάκες που είναι οι αναρχικοί που δεν χρησιμοποιούν την τηλεόραση.Θα ήθελα να ήξερα,τους SexPistols που τους είδανε;"

Ο στίχος είναι ελληνικός,όπως ήταν και πριν γίνει της μόδας.Χοντρικά υπάρχουν δύο κύριες τάσεις. Αυτή των Active Member,Prohja,Nεύμα και η σκληροπυρινικοί με τους TXC,FFC,ΖΝ με τους Goin''Through κάπου στη μέση και λόγω μουσικής και λόγω στίχου.Δεν ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που επιθυμούν καρίερα στο εξωτερικό και κλαίνε αν δεν την έχουν.Ο χώρος που ζούν μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους και ξέρουν ότι για να γίνει παγκόσμιο πρέπει πρώτα να διατηρήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηρίστικα του.Αλλά οι ευκαιρίες για ευρύτηρη αναγνώριση δεν λείπουν,καθώς αρκετοί ραπερ από Ευρώπη,και το σπουδαιότερο από Αμερική,έχουν αρχίσει και δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον που δεν θα αργήσει να φανεί δισκογραφικά, αλλά και συναυλιακά.

Ξέρουν ότι πολλοί μουσικολόγοι δεν θα έλεγαν και πολύ καλά λόγια για τη μουσική τους,δεν θα τη χαρακτήριζαν ούτε καν μουσική,αλλά αυτό ελάχιστη απήχηση έχει πάνω τους και στον κόσμο που τους ακούει.Ιδίως όταν οι εταιρίες που...έψαξαν για να τους βρουν και όχι το αντίθετο. Η μόνη παρόμοια κίνηση που ξέρω είναι η δίψα των εταιριών για το πανκ στην Αγγλία και η μετακίνηση των μεγάλων εταιριών στο Λος Άντελες για να συναντήσουν τα γρουπ του Σαν Φραντσίσκο 30 χρόνια πριν και μια ήπειρο μακριά. Όσο για τους συνηθείς φόβους για την ανάμειξη με τις μεγάλες εταιρίες,κανέναν τους δεν απασχολούν,πρώτα γιατί είναι πολύ δεμένοι και δευτέρο γιατί στις εταιρίες είναι άσχετοι με το θέμα,Κυριολεκτικά το αγνοούν. Tο πολύ θετικό είναι ότι ασχολούνται και γυναίκες με το θέμα,αλάνθαστο κριτήριο ότι κάποιο ρεύμα είναι υγιές για το μέλλον.Οι γυναίκες δεν ανακατεύονται με ιδεαλιστικές μαυρίλες.Και ας μην έχει και πολύ σεβασμό γι''αυτές το Αμερικάνικο ραπ.Δεν είναι κακό να είσαι bitch αλλά whore



Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΖΩΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΧΑΜΕΝΗ



Πέρα από τις διαφορές υπάρχουν κάποια ελάχιστα αλλά βασικά πράγματα που όλοι συμφωνούν.Όλοι αναφέρονται στο hip-hop ως λαϊκή μουσική που λέει τα πράγματα με το όνομά τους."Εμένα αυτός είναι ο εχθρός μου.Αν είναι και δικός σου τα βρήκαμε".Ο σεβασμός που έχουν ο ένας για τον άλλον είναι προφανής. Ίσως γι''αυτό αρνούνται να δημοσιοποιήσουν τα "οικογενειακά τους".Ένα παράδειγμα σεβασμού οι FFC, οι πιο παλιοί απ''όλους,σταματήσαν να λένε ότι είναι οι πρώτοι γιατί δεν είναι ψώνια. Και πάνω απ''όλα η πίστη τους ότι το διαφαινόμενο γκρίζο μέλλον δεν είναι μια χαμένη υπόθεση,αλλά κάτι που μπορεί να βελτιωθεί γιατί "κάνεις τέχνη για να κάνεις κάτι πιο ωραίο¨.Και αυτοί φαίνονται αποφασισμένοι να μη ζουν,ξένοι σε μια άλλη διάσταση,να αλλάξουν κάτι με τη μουσική τους,να ομορφύνουν μια πανάσχημη πόλη με τα graffiti τους.Και αν δεν κάνω λάθος,ονειρεύονται μια κατάσταση όπου δεν θα είναι αναγκασμένοι να βάφουν και να κάνουν μουσική.



Μια νέα συμπαγής κουλτούρα κατευθείαν από τους δρόμους του γκέτο.





http://www.hiphop.gr/page/78







Heineken Ejekt Festival 2007

Σάββατο, 16 Ιουνίου 2007, Γήπεδο Baseball - Ελληνικό

…

Φέτος, το HEINEKEN EJEKT FESTIVAL 2007 ….συγκεντρώνει σε μια μέρα και μια σκηνή, τρία τεράστια ονόματα που γεμίζουν στάδια και είναι headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Φέτος, στις 16 Ιουνίου στο Ελληνικό, θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τρία από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της σύγχρονης μουσικής από κάθε είδος (hiphop, rock, dance):

 BEASTIE BOYS

 MADNESS

 UNDERWORLD

Beastie Boys

Είναι το 4ο όνομα σε πωλήσεις στην ιστορία του hiphop (μετά τους Tupac, Eminem και Jay-Z). Το περιοδικό «Rolling Stone», η βίβλος της σύγχρονης μουσικής, τους κατατάσσει στα 100 μεγαλύτερα συγκροτήματα της ιστορίας της μουσικής και περιγράφει το άλμπουμ τους «Paul’s Boutique» ως το αντίστοιχο για το hiphop των “Pet Sounds” (Beach Boys) και “Dark Side Of The Moon” (Pink Floyd) μαζί! Κομμάτια-ύμνοι όπως τα “Sabotage”, “Intergalactic”, “So Wat’tcha Want”, (You Gotta Fight) For Your Right To Party απλά το επιβεβαιώνουν. Θεότρελοι, απίστευτα δημιουργικοί και πραγματικά μοναδικοί στην ιστορία της μουσικής, έχουν επηρεάσει τους πάντες τόσο με τη μουσική όσο και με τα απίστευτα videoclips τους: π.χ. το clip του ”Sabotage” ανέδειξε τον θρύλο πια σκηνοθέτη Spike Jonze, ενώ ακόμα και ο Robbie Williams(!) στην πρόσφατη επιτυχία του “Rudebox” χρησιμοποιεί στίχους από το κομμάτι τους “Paul Revere”. Η επίδραση τους είναι τέτοια, ώστε περιλαμβάνονται ακόμα και στο περίφημο λεξικό Oxford English Dictionary, ως δημιουργοί της λέξης "mullet".

Κάθε δίσκος τους είναι σημείο αναφοράς για την εποχή του, γι’αυτό και έχουν φτάσει 4 φορές στο Νο1 του Αμερικάνικου chart με ξεχωριστούς δίσκους (ρεκόρ που λίγοι καλλιτέχνες κατέχουν). Έχουν σαρώσει επανειλημμένα τα charts σε όλη την Ευρώπη και την Ασία και έχουν κερδίσει ατελείωτα βραβεία ανά τον κόσμο, από τα Grammy μέχρι τα MTV Awards.

Οι Beasties ένωσαν πρώτοι από όλους το hiphop με το rock, αλλάζοντας για πάντα την σύγχρονη μουσική. Ατελείωτες μπάντες τους χρωστάνε την ύπαρξή τους και η καλύτερη επιβράβευση είναι τα δύο βραβεία Grammy που κέρδισαν το 1999 σε δύο εντελώς ξένες μεταξύ τους κατηγορίες: για Καλύτερο Alternative άλμπουμ (Hello Nasty) και για Καλύτερη Rap Performance (Intergalactic). Μέχρι σήμερα, αυτό παραμένει μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία των βραβείων Grammy. Επίσης, ευθύνονται αποκλειστικά για την επιτυχία του hiphop στο MTV (και κατά συνέπεια παντού), χάρη στον ύμνο (You Gotta) Fight For Your Right To Party” και την εκκωφαντική επιτυχία του ντεμπούτου τους “Licenced To Ill” και είναι αυτοί που παρουσίασαν στο ευρύ κοινό τους Public Enemy. Έχουν συνδέσει το όνομά τους με κάποιες από τις μεγαλύτερες «πλάκες» στην ιστορία της μουσικής, με την στάση τους κατά της επιθετικής πολιτικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και τα διάσημα Tibetan Freedom Concerts που διοργανώνουν, αλλά και με μεγάλες φιλανθρωπικές προσπάθειες, όπως τις συναυλίες που έδωσαν για τα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου. Μέσα στον επερχόμενο Ιούνιο κυκλοφορεί το νέο instrumental άλμπουμ τους “In The Mix”, μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες για την παγκόσμια δισκογραφία για την χρονιά.

…



http://www.hiphop.gr/page/1355



Hip-Hop Films

Hip?Hop Films / Bios Cinematheque

Τα hip-hop films τείνουν να μετατραπούν σε αυτόνομη κινηματογραφική κατηγορία, καθώς το πλήθος τους επαρκεί για την διοργάνωση ολόκληρων εξειδικευμένων festival στις χώρες του εξωτερικού. Η θεματολογία τους δεν αφορά μόνο το hip-hop ως μουσικό ιδίωμα, αλλά εκτείνεται σε αντικείμενα όπως το graffiti και η street art, η καταπίεση της κοινότητας των μαύρων και η κουλτούρα του breakdancing, οδηγώντας τελικά τον θεατή σε μια βαθύτερη κατανόηση της νεανικής κουλτούρας και του σύγχρονου πολιτιστικού μητροπολιτικού τοπίου.



Στα πλαίσια της ενότητας προβολών των hip-hop films θα παρουσιαστεί ένα μεγάλο μέρος του έργου της dQueen, της μοναδικής ίσως Ελληνίδας σκηνοθέτιδας η οποία υπηρετεί μέσα από το έργο της το ευρύτερο πνεύμα της street culture. Η dQueen, όπως είναι το πραγματικό της όνομα έχει σκηνοθετήσει πολλές ταινίες μικρού και μεσαίου μήκους με τις οποίες έχει συμμετάσχει σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Η ντοκουμενταρίστική κινηματογραφική της γλώσσα περιλαμβάνει στοιχεία εθνογραφίας και ανθρωπολογίας.



Στα πλαίσια του φεστιβάλ ?Modern Pioneers?, που συνδιοργανώνουν το Bios και το British Council, θα προβληθούν μια σειρά από αντιπροσωπευτικά δείγματα αυτού του είδους των ταινιών.



























Πρόγραμμα

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου

Style Wars (1984, 70?)

Σκηνοθετημένο από τον Tony Wilson και τον Henry Chalfant, το Style Wars αποτελεί ένα κλασικό ντοκιμαντέρ γύρω από τη νεανική δημιουργικότητα και την έκρηξη της υποκουλτούρας του hip-hop. Αφετηρία του film αποτελούν τα graffiti στους σιδηρόδρομους της Νέας Υόρκης και ο τρόπος με τον οποίο μεταμορφώνουν το αστικό τοπίο. Μέσα από εκτεταμένες συνεντεύξεις με τις κεντρικές προσωπικότητες του old-school hip-hop επιχειρείται μια περιεκτική επισκόπηση της κουλτούρας του hip-hop. Εμφανίζονται οι Grandmaster Flash, Treacherous Tree και Rock Steady Crew.



Racionais MCs (2004, 8?, σκηνοθεσία: dQueen)

Οι Racionais MCs είναι ένα από τα σημαντικότερα hip-hop συγκροτήματα της Βραζιλίας. Προερχόμενοι από την εργατική τάξη, οι Racionais MCs διατηρούν χαμηλό προφίλ, ενώ ταυτόχρονα ασκούν έντονη κοινωνική κριτική. Στο μικρού μήκους ομώνυμο ντοκιμαντέρ τα μέλη του group ανατρέχουν στις ρίζες τους και αναλύουν τις πεποιθήσεις τους.



Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου

The Freshest Kids (2002, 97?)

Το The Freshest Kids είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ που εξερεύνησε την άγνωστη ιστορία του breakdancing (ή αλλιώς b-boying και breakin?), του χορού δηλαδή που εκφράζει όσο κανένας άλλος την φιλοσοφία του hip-hop: του. To film αφηγείται τη γέννηση του breakdancing καθώς και την εξέλιξή του μέσα από την τριαντάχρονη ιστορία του. Εμφανίζονται οι Afrika Bambaataa, Mos Def, Kool Herc και άλλοι.



Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου

Freestyle: The Art of Rhyme (2000, 72?)

Το ντοκιμαντέρ του DJ Organic Freestyle ?The Art of Rhyme? εξιστορεί την πορεία μιας κολεκτίβας underground hip-hop MCs και DJs από την αρχή της δεκαετίας του ?80 έως και σήμερα, εξερευνώντας ταυτόχρονα την αυτοσχεδιαστική φύση του hip-hop. Μέσα από τα λόγια των Mos Def, ?uestlove, Cut Chemist, DJ Kool Herc, Jurasic-5, The Last Poets και άλλων, ο θεατής κατανοεί το hip-hop μέσα από τις πολιτιστικές, κοινωνικές και τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις.



Expresso Arte (2004, 8?, σκηνοθεσία: dQueen)

Τρεις graffiti artists από το Sao Paolo διακοσμούν δύο σιδηροδρομικούς συρμούς της λατινοαμερικανικής μητρόπολης και μιλούν με ενθουσιασμό για την μεταμόρφωση του αστικού τοπίου καθώς και για την επιθυμία τους να χρησιμοποιήσουν την τέχνη «εξωθεσμικά» και να την κομίσουν στην καθημερινότητα των απλών πολιτών.



Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου

Scratch (2002, 87?)

Μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ γύρω από την κουλτούρα του DJing, το ?Scratch? συνοψίζει την εξέλιξη του hip-hop DJ, από τα extended breaks της πρώιμης περιόδου έως το αυτονομημένο μουσικό κίνημα του turntablism. H ιστορία δομείται μέσα από τα performances και τις συνεντεύξεις σημαντικών εκπροσώπων του είδους όπως οι Mix Master Mike, Q-Bert, Rob Swift, DJ Krush, DJ Premiere, Afrika Bambaataa κ.α.



Τρίτη 27 Δεκεμβρίου

ACN: Hip-Hop Revolucion (2004, 67?, σκηνοθεσία: dQueen)

Ένα ντοκιμαντέρ γύρω από την hip-hop σκηνή της Κούβας, το οποίο εστιάζει στους An?nimo Consejo (ANC), ένα δημοφιλές Αφρο-Κουβανέζικο hip-hop σχήμα το οποίο εκφράζει την ανθρωπιστική του ιδεολογία μέσα από στίχους που στρέφονται ενάντια στον ρατσισμό, τα προβλήματα της Κούβας και την παγκοσμιοποίηση. Μέσα από την καταγραφή της δράσης στην αντίστοιχη hip-hop κοινότητα, η dQueen, επιτυγχάνει μια ανθρωπολογική/ κοινωνιολογική μελέτη ολόκληρης της Κουβανέζικης κοινωνίας.



Grafixo Do Sao Paolo (2004, 12?, σκην. dQueen)

Στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας η σκηνή της street art και του graffiti πάλλεται από ζωντάνια και δημιουργικότητα. Μερικοί από τους πρωταγωνιστές της μιλούν στην κάμερα και αναλύουν την ενασχόλησή τους ως τρόπο ζωής και διαφυγής από την πραγματικότητα.



http://www.hiphop.gr/page/1031